خلاصه ماشینی:
"اما نوعی نهضت اروتیسم اکسپرسیونیستی دارد نقاشان و طراحان جوان ما را در برمیگیرد که در بسیاری از آنها به شکلی مستقیم و احساسگرایانه وارد اثر میشود،با جرأت میتوان گفت این احساسگرایی در آثار امینی به بهترین شکل ممکن کنترل شده و فضای آثار را از احساسی بودن صرف به سمت نوعی غریزه پرورش یافته در میان تصاویر وابسته به تاریخ هنر میکشاند.
انگار آنها را در ابتدا تأئید کرده تا در قلمرو خودش فرافکینشان کند اما تمامی اینها دست آخر به تمهیدات مفهومی میرسند،در جریان حرکت از ذهن تصویری به سمت فرمهای انتزاعی و احساسات زنانه،زخمها در آشفتگی تصویر پدیدار میشوند و اندامها به ترانههایی که در تجاهل به سر میبرند تبدیل میشوند،انگار در کشاکش این فضاهای متناقض به قول آدونیس؛«صورت تختهسنگ خودش را میآراید»1و از سویی این آراستگی را نیز با کودکانگی عناوین و سادگی خطوط در نوعی معصومیت قرار میدهد،دست آخر مخاطب به این نتیجه میرسد که تنها از فضای بصری آثار لذت برده،عناوین را به خاطر بسپارد و نمایشگاه را بدون گرفتن پاسخ قطعی ترک کند."