خلاصه ماشینی:
"(به تصویر صفحه مراجعه شود) م Mona Hatoum چند سال پیش وقتی آقای«اکویی»نیجریایی الاصل ساکن نیویورک،یکی از بزرگترین نمایشگاههای جهانی هنر (Ocumenta) را در کاسل آلمان برگزار کرد؛زیر پوشش فکری (Global) درب نمایشگاه را روی همه کشورها باز گذاشت؛اما هنرمندان این کشورهای خارجی چنان انتخاب شده بودند که با قدم زدن در نمایشگاه،در همان نگاه اول قابل فهم بود که مثلا این ایرانی،آن هندی و آن پاکستانی است.
این هنرمند درگیر و در حال، جاری است،چطور میتوان از این گذشت و کار متعلق به سال (به تصویر صفحه مراجعه شود) Kutlug Ataman (به تصویر صفحه مراجعه شود) 6991 ایشان را به دیواره موزه نصب کرد؟به نظر میرسد که خانم نشاط را نمیشده است در نمایشگاه نداشت اما نوعی با احتیاط و بیخطر.
ولی واقعا در این نمایشگاه جایی به او داده شده است که حتی در صورت ممکن کسی آن را نبیند؟ در کنارش کار ویدیویی خانم فلسطینی (Emily Jacir) است.
واقعیت آن است که آنچه شعر امروز ما را به مسلخ بیاعتباری کشانده و طراحی گرافیک ما را به جایی رسانده که دوغ و دوشابش را نمیتوان تشخیص داد،آنچه که چند سال پیش چرخهای عظیم یکی دو بیینال هنرهای مفهومی را به گردش درآورد و ناگهان بیخود و بیجهت متوقفش کرد و خلاصه آنچه که سینما و شاید اگر خوب نگاه کنیم،بسیاری دیگر از شاخههای هنریمان را زمینگیر کرده،حالا به سراغ ویدئو آرت رفته است.
بالاخره آدم عاقل از خود میپرسد اگر چنین رویکردی در سالنهای سینما و جشنوارههای طلایی آن سوی آب جواب گرفته،چرا در گالریهایشان جواب نگیرد؟این خود بحثی دیگر میطلبد اما این همه برای آنها که بر مسند آقایی فرهنگ ما نشستهاند و به «ارشاد»خلق خدا مشغولند،زنگ خطری است."