خلاصه ماشینی:
"بررسی تطبیقی شیوه مبارزه ائمه شیعه اثناعشری و ائمه زیدیه (از دوره امویان تا آغاز عصر غیبت صغرا) آسیه دامن افشان* چکیده پس از رحلت پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله اختلافاتی در باب جانشینی ایشان بین مسلمانان روی داد و به مرورجامعه اسلامی به گروههای مختلفی تقسیم شد که برخی از آنها برای حاکمیت خلفا مشروعیتی قائل نبودند.
اندیشه بیگانه نیز به واسطه گسترش فتوحات و وسعت سرزمینهای اسلامی وارد قلمرو اسلامی شده و شبهههایی در دین ایجاد کرده و باعث ایجاد بحرانهای فکری و فرهنگی در جامعه شده بود و در اینجا تصحیح باورها و اعتقادات و ردشبهههای فکری لازم و ضروری بود،زیرا زمانی که جامعه با باورها و اندیشههای ائمه بیگانه بود،چگونه میتوانست به اجرا شدن ابن باورها به ائمه کمک کند؟ ائمه شیعه اثناعشری به این نتیجه رسیده بودند که با وجود شرایط موجود سیاسی، اجتماعی و فرهنگی جامعه،هر نوع اقدام نظامی محکوم به شکست است،حتی اگر آنها به پیروزیهای نظامی نیز دست مییافتند،هیچگاه موفق به اجرای اسلام راستین در چنین جامعهای نمیشدند.
سازماندهی تشکیلاتیa} مقطعی بودن و عدم استمرار مبارزه ائمه زیدیه که تابع شرایط و مقتضیات جامعه بود و به صورت ناگهانی و احساسی نمود مییافت،باعث شد که آنها فرصت کافی برای سازماندهی تشکیلاتی نداشته باشند و مانند ائمه اثناعشری-از زمان امام سجاد به بعد-به منظور جمعآوری نیروهای پراکنده خود و تشکیل یک جامعه زیدی به ایجاد سازمان و تشکیلات خاصی اقدام ننمایند."