چکیده:
هدف از این پژوهش عبارت است از مقایسه اثر راهکارهای مختلف توجه بر ادراک و تحمل فشار در شدت های مختلف فعالیت استقامتی. بر اساس مدل تننبام (2001)، توجه به محرک های نامرتبط با تکلیف در حال اجرا در شدت های پایین تمرینی، از ادراک فشار تمرین می کاهد، ولی در شدت های بالا به علت افزایش محرک های فشار و خستگی، توجه به سمت راهکارهای مرتبط متمایل می شود و امکان مداخله در آن وجود نخواهد داشت. همچنین، افزایش ادراک فشار، در تحمل فشار (عملکرد) اثر می گذارد و باعث کاهش آن می گردد که آزمون این مدل مورد نظر محقق بوده است. 30 دانشجوی دانشگاه الزهرا با میانگین سنی 9/0±1/20 سال و حداکثر اکسیژن مصرفی در دامنه 33 تا37 میلی لیتر بر کیلوگرم در دقیقه (بر اساس آزمون بروس) که در دوی استقامت بی تجربه بودند به صورت هدف مند آزمودنی های طرح انتخاب شدند. شرکت کنندگان در چهار جلسه با چهار راهکار مختلف توجه و با سه شدت کم، متوسط، و زیاد (از طریق افزایش شیب و سرعت) به فعالیت دویدن روی نوارگردان تا حد واماندگی پرداختند. این راهکارها عبارت بودند از راهکار مرتبط (شمردن تعداد تنفس و گام)، نامرتبط غیر فعال (دیدن فیلم)، نامرتبط فعال (پاسخ به سؤالات ریاضی)، و کنترل (بدون راهکار مشخص). ادراک فشار آزمودنی ها در همه جلسات هنگام اجرای تکلیف بر اساس مقیاس بورگ و ضربان قلب آنان هر یک دقیقه، و نیز تحمل فشار آنان (رکورد دو) با کورنومتر ثبت شد. از روش آماری تحلیل واریانس تک عاملی و دوعاملی با سنجش های مکرر، و آزمون تعقیبی توکی برای تعیین محل معناداری استفاده شد. نتایج نشان داد با وجود اینکه تفاوت معناداری بین میانگین ضربان قلب آزمودنی ها در چهار جلسه آزمون وجود نداشت (یعنی، شرایط فیزیولوژیکی آزمودنی ها کنترل شده بود؛ 05/0 ≤P)، ولی تاثیر انواع راهکار توجه بر میانگین ادراک فشار معنادار بود و اثر متقابل بین راهکار توجه و شدت تمرین بر میزان ادراک فشار نیز معنادار بود (05/0≥P). راهکار نامرتبط فعال تاثیر معناداری در کاهش ادراک فشار داشت و این معناداری فقط در شدت های بالای تمرین (برخلاف مدل تننبام) دیده شد. همچنین، اثر راهکارهای مختلف توجه بر تحمل فشار معنادار نبود (05/0≤P). بنابراین، به کار بردن راهکار توجه نامرتبط فعال در شدت بالای تمرین از ادراک فشار در آن شرایط می کاهد، ولی به کار بردن راهکارهای توجه در تحمل فشار در تمرینات استقامتی نقشی ندارند.
خلاصه ماشینی:
"نتایج نشان داد با وجود اینکه تفاوت معناداری بین میانگین ضربان قلب آزمودنیها در چهار جلسه آزمون وجود نداشت(یعنی، شرایط فیزیولوژیکی آزمودنیها کنترل شده بود؛ 50/0>P )،ولی تأثیر انواع راهکار توجه برمیانگین ادراک فشار معنادار بود و اثر متقابل بین راهکار توجه و شدت تمرین برمیزان ادراک فشار نیز معنادار بود )50/0<P( .
نتیجه اینکه ین این دو جلسه تفاوت معناداری در زمان اجرا و ادراک فشار و ضربان قلب دیده نشد و چنین بیان شد که به کار بردن راهکارهای شناختی به طور کامل به صورت مرتبط یا نامرتبط با اجرا(با توجه به توجه ترجیحی آنان)نمیتواند تأثیری برادراک و تحمل فشار داشته باشد6.
در پژوهش حاضر،محققان برآن بودهاند که با دقت در تنظیم شدتهای مختلف تمرین دویدن روی نوار گردان و نیز با انتخاب نمونۀ آماری یکسان از نظر حد اکثر اکسیژن مصرفی،همچنین از نظر سطح تجربه در رابطه با تکلیف مورد نظر،به تأثیر راهکارهای مختلف توجه(مرتبط،نامرتبط فعال،نامرتبط غیر فعال،و شرایط کنترل)برمیزان ادراک و تحمل فشار در هنگام تمرین بپردازند و مدل تننبام در این رابطه را بررسی نمایند.
میانگین و انحراف استاندارد تحمل فشار(برحسب دقیقه)در راهکارهای مختلف توجه (به تصویر صفحه مراجعه شود) بحث و نتیجهگیری هدف کلی این تحقیق عبارت بود از بررسی و مقایسۀ اثر استفاده از راهکارهای مختلف توجه هنگام دویدن روی نوار گردان برمیزان ادراک و تحمل فشار و نیز بررسی نقش میانجی شدت تمرین در میزان تأثیر راهکارهای توجه برادراک فشار.
212-591,)51(ygolohcysp trops deilppa fo lanruoJ,"snoitaredisnoc redneg dna noitrexe deviecrep,ecnamrofrep gniwor ni seigetarts lanoitnettA"."