چکیده:
مفاد آیه اهتداء (آیه 35 سورة یونس) این است که پیروی از کسانی مجاز است که از هدایت افاضی الهی برخوردارند و در هدایت کردن دیگران، از هدایت اکتسابی بینیازند. همچنین مفاد آیه این است که ایصال به مطلوب، تنها از کسانی ساخته است که از هدایت افاضی برخوردار باشند و چنین افرادی معصومند. با دلالت آیه بر عصمت امام، دلالت آن بر افضلیت امام نیز روشن است؛ زیرا معصوم بر غیر معصوم برتری دارد
خلاصه ماشینی:
"از آنچه گفته شد به دست آمد که مقصود از هدایت در آیه، ایصال به مطلوب است، نه نشان دادن راهی که به حق میانجامد؛ زیرا اینگونه هدایت، ویژة خداوند و کسانی که از هدایت افاصی و بیواسطه برخوردارند، یعنی پیامبران الهی و اوصیای آنان نیست؛ چنان که قرآن درباره مؤمن آل فرعون فرموده است: (وقال الذی آمن یا قوم اتبعون اهدکم سبیل الرشاد( 1 البته در برخی آیات، هدایتگری، به خداوند اختصاص داده شده و از پیامبر( نفی شده است مانند: آیه 56 سورة قصص؛ ولی از آیات به دست میآید که هدایت، به معنای ایصال به مطلوب، بالاصالة مخصوص خداوند است و پیامبر( بالتبع و با اذن مومن (40): 38.
سپس به این حکم عقلی استناد شده است که (أفمن یهدی إلی الحق أحق أن یتبع أمن لا یهدی( بنابراین، مطلب مذکور در آغاز آیه، مصداق قاعده یاد شده در بخش دوم آیه است، و روشن است که تبعیت از خداوند، متعین و واجب و تبعیت از معبودان مشرکان، ممنوع و ناروا است.
شد و هم خواهند توانست دیگری را هدایت کنند (به معنای ارائه طریق)؛ در حالی که آغاز آیه، مربوطه به مشرکان است، و معبودان مشرکان، گاهی بتهایی بودند که اصولا قابلیت هدایتپذیری نداشتند؛ بنابراین، چگونه میتوان بخش اول آیه را مصداق بخش دوم آیه دانست که قاعدهای عقلی و کلی است؟ پاسخ: خواه به دلالت آیه بر عصمت پیشوا قائل شویم خواه نشویم، لازم است به اشکال مزبور پاسخ دهیم.
دربارة مصداقهای گونه اول نیز ویژگی گمراه بودن یا گمراهکنندگی آنان مورد نظر نیست؛ بلکه مفاد آیه کریمه این است که آنها نیز اگر بخواهند هدایت شوند و هدایتگر باشند، به هدایتجویی از غیر خود نیاز دارند."