خلاصه ماشینی:
"سرمقالهبا نسل امروز واژهها راه میروند،لبخند میزنند،اخم میکنند،نفسمیکشند،گاه خانواده تشکیل میدهند،فرزند میآورند و گاهنیز نرم و آرام و بیصدا میمیرند؛آنقدر آهسته و خاموش کهمدتها میگذرد تا کسی از مرگشان باخبر شود!
برای حیات دوبارۀ واژه،اسرافیلی باید در صور بدمد؛در صورشعری،متنی و نوشتهای،سخنی و گفتاری،یا مسیحیباید تا در تن واژه بدمد و در ناگهانی شگفت،واژه به عالمزندگان رجعت کند،بایستد،نفس تازه کند و به گریهای یاتبسمی حضور خویش را اعلام کند.
باید یادمان باشد که واژهها در ولادت دوباره،دیگر واژۀ دیروزیننیستند.
این«واژه»که امروز میبینیم و میشنویم وحتی مینویسیم،چه بسا در گذشتۀ خویش دیگرگونه گفته وفهمیده و حتی نوشته میشده است.
به این دو بیت حافظ استشهاد میتوان کرد: {Sسخن درست بگویم نمیتوانم دید#که میخورند حریفان و من نظاره کنم#کوکب بخت مرا هیچ منجم نشناخت#یا رب از مادر گیتی به چه(بچه)طالعزادمS}اهالی ادبیات-به ویژه دبیران ادبیات-باید به این دگرگونیهاتوجه کنند؛هم دیروز واژهها را بشناسند و هم امروز آنان را ودر کاربرد واژهها،از ذهنیت معنایی،موسیقایی و نوشتاری آنهادر نزد مخاطبان غافل نباشند."