چکیده:
اراده، اساس و بنیان عقود و تصرّفات به شمار میآید، به گونهای که بدون آن نمیتوان بر هیچ عقد و تصرّفی آثار شرعی و حقوقی مترتب کرد. مکان اراده، قلب است و به دلیل منزلت والای اراده است که نمیتوان هیچ امری به آن نسبت داد مگر اینکه اراده، به گونهای اظهار و علنی گردد. سکوت یکی از طرق اظهار اراده است که همچون وسایل دیگر تعبیر از اراده یعنی لفظ، کتابت، فعل و اشاره، دارای احکامی است: فقها اتفاق نظر دارند که نمیتوان سکوت مجرّد را معبّر از اراده دانست، ولی در صورت وجود نص شرعی یا قانونی، وجود عرف و قراین مربوطه با شرایط خاصّی، با سکوت، تعبیر از اراده میگردد. سکوت ممکن است به صورت صریح یا کنایه بروز کند. جهت تشخیص و تفکیک سکوتی که تعبیر از اراده می کند با سکوتی که معبر از اراده نیست و آثاری بر آن مترتب نمی شود معیارهایی همچون وجود نص، حیا، دفع ضرر، عرف و قرینه مد نظر قرار می گیرد که هر یک مطابق ضوابط خاصی مبین اراده اند.
Will is the basis and foundation of contracts and possessions; almost without which no contract and possession can take the religious and legal affects. Heart is the place of will, and because will has a high dignity, it cannot attributed to any matter unless it is declared and manifested. Silence is one of the means of Interpretation of the will. It, like utterance, scribe, deed and gesture, has some rules. jurists consider that silence cannot be considered as the will but if there are any letter of religious and legal, customs and relevant evidence, with certain conditions, the silence is interpreted as the will. Silence may be explicit or implicit. There are some criteria such as the existence of the letter, modesty, losses voidance, custom and analogy for detection and differentiation of silence, which will be interpreted as the will or not, and each one is considered as the will according to specific rule.
خلاصه ماشینی:
٤ـ دلایل معبر بودن سکوت از اراده فقها بر این اساس که سکوت یک موقف سلبی است ، بر این امر اتفاق نظر دارند که نمی توان سکوت را در ابتدای امر، جزء وسایل تعبیر از اراده محسوب کرد و هیچ قولی را نمی توان به شخص ساکت نسبت داد (نکـ : محقق حلی ، ٢٦٨/٢؛ قره داغی ، ٩٧٢/٢) اما با بررسی نصوص شرعی ، این امر استنباط می گردد که شارع مقدس در مواردی به صورت صریح و در برخی از نصوص به صورت ضمنی بیان کرده که سکوت دلالت بر اراده می کند.
شرط دوم : سکوت مجرد که در اساس ، یک موقف سلبی محض است ، به هیچ عنوان معبر از اراده محسوب نمی شود؛ اما در حالت نیاز، با دلیل و یا وجود اوصاف و قرائنی همراه سکوت ، می توان ارادٔە ساکت را، مبنی بر رضایت و یا عدم رضایت او، برای مخاطبان ، معلوم و مشخص کرد؛ البته این اوصاف و قرائن ، مطابق نص شارع مقدس یا قانون گذار و یا براساس عرف رایج و یا به وسیله توافق متعاقدان ، حاصل می شود.