چکیده:
موضوع حسن یا زیبایی یکی از مهمترین موضوعات مطرح شده در اندیشه ی عرفانی است. در همان نگاه نخست به این عنوان، به نظر می رسد که واژه ی حسن و معادل فارسی آن «نیکویی»، دارای نوعی دلالت اخلاقی است. کلماتی چون احسان و محسن که از مشتقات حسن است، غالبا در حوزه ی اخلاقی به کار می روند. همین نکته حاکی از آن است که بحث از زیبایی و حسن در عرفان اسلامی نمی تواند یک بحث زیباشناختی صرف به شمار رود و باید به گونه ای به دنبال تبیین پیوند میان زیبایی و اخلاق در این حوزه بود. این نوشتار بر آن است تا با ارائه ی تعریفی اجمالی از حسن و انواع آن، مقدمات پرداخت به چگونگی رابطه ی میان زیبایی و اخلاق در اندیشه عرفانی را فراهم بسازد. به عبارت دیگر، مساله ی اصلی این مقاله، کوشش برای یافتن مبنای مابعدالطبیعی این ارتباط است. به نظر می رسد که بحث از رحمت امتنانی در اندیشه ی عرفانی (اندیشمندان بزرگی چون ابن عربی، شیخ محمود شبستری و...) و مساوقت آن با وجود، و از سوی دیگر، مساوقت زیبایی با وجود، دلالت بر پیوند ژرف میان زیبایی و اخلاق دارد.
The Hosn or Beauty is one of the most important topics in the theosophical thought. At the first glance، it seems that the word of Hosn or its Persian equivalent «Nikoii» has moral implication. Words such as beneficence (Ihsan) and beneficent (Mohsen)، which derives from Hosn have moral application. This fact implies that discussion of beauty or Hosn in Islamic theosophy is not a mere aesthetical one. And in a way، we must explain the relation of beauty and morality in this field. By presenting general definition of Hosn and its kinds، this article attempts to provide a background to this relation. In other word، the goal of this paper is to find a metaphysical base for this connection.