خلاصه ماشینی:
"نظام برنامهریزی اقتصادی ایران و ابزارهای آن از جمله برنامههای توسعه جامع پنج ساله بهرغم قدمت تقریبا 57 ساله، هنوز از همان مشکلاتی رنج میبرد که در برنامه عمرانی هفت ساله اول(1334-1327)وجود داشته است.
کتاب درتحلیل موانع اثر بخش بودن نظام برنامه ریزی ایران، بر عوامل نهادی چون نظام اداری ضعف مبتنی بر روابط شخصی، وجود نهادهای موازی و تودرتو، آزمون و خطاهای کورو تکرار امور از نقطه صفر، علاقه زیاد به جلسه بازی و استفاده از موقعیتهای شغلی به مثابهی ابزار قدرت تأکید میکند.
برای مثال به این نکات توجه کنید:«تلاشهای اصلاحگرایانه در ایران معمولا عمر کوتاهی داشتند و در نتیجه آن تنها گزارشهای تحلیلگران مدیریت دولتی روی هم انباشته شده است.
پدیده درک شغل اداری به مثابه کانون قدرت و مایملک شخصی که بر رفتار دیوان سالاری ایران حاکمیت دارد، اثر منفی بر جنبههای تشکیلاتی و نیز شیوهای مدیریت دولتی در کشور میگذارند."