چکیده:
مقاله حاضر به شهر مجازی به عنوان شکل جدیدی از حیات شهری که می تواند در کنار و به موازات شهر واقعی شکل بگیرد، می پردازد. شهر مجازی نه تنها ظرفیت های شهر واقعی را گسترش می دهد، بلکه به حد برخی از مشکلات زندگی در شهرهای واقعی، نظیر ترافیک، کمک قابل توجهی می کند. از دیگر سو، مقاله به این نکته اشاره می کند که شکل گیری دولت/حکومت الکترونیک بدون شکل گیری شهر مجازی اگر ناممکن نباشد، حداقل دشوار خواهد بود.
خلاصه ماشینی:
"در واقع دو فضایی شدن شهر در فضای واقعی و فضای مجازی،نوعی«مدیریت کنترل حرکت جمعیت شهری»محسوب میشود که تلاش میکند با عقلانی کردن روند حرکت جمیعت،شهری آرامتر،کمهزینهتر و برخوردار از امنیت شهری و امنیت روانی شهروندان را فراهم سازد.
این گروه از محققان کاربردهای متفاوتی برای سیاستهای شهری الکترونیک را از هم متمایز میکنند:1) کاربرد اول شامل شهرسازی و بخشهای اداری عمومی میشود که کمک به فهم بهتر و ارتباط وسیع با مردم و حوزه عمومی میشود؛2)کاربرد دیگر شهر مجازی،ارائه خدمات شهری و انجام کارهای اداری مردم از طریق فضای شهر مجازی است{P2P}؛3)استفاده از ابزار چند رسانهای فضای مجازی برای ارائه مؤثرتر و بهینهتر اطلاعات به مراجعان.
اگرچه فضای مجازی،یک فضای بدون جغرافیا و رها شده فرض میشود،به نظر میرسد این وضعیت متعلق به دوران گذار از«تک فضایی بودن جهان»و«دو فضایی شدن جهان»میباشد اما به مرور فضاهای مجازی از هویتهای مشخص و مرتبط با جهان واقعی برخوردار خواهند شد و منعکسکننده جغرافیای قابل رویت و منطبق بر جغرافیای جهان واقعی خواهند بود.
5-دو فضایی نکردن شهر خصوصا شهرهایی مثل شهر تهران که از تنگناهای محیط زیستی و ترافیک سنگین ماشین و جمعیت و پراکندگی فرهنگی برخوردار است،آسیبهای بسیاری را به وجود میآورد که در جای خود نیازمند مطالعه مستقل میباشد،ولی به صورت کلی چهار آسیب عمده متوجه عدم اقدام برای تأسیس شهر مجازی است:1)فرسایش انواع انرژیهای طبیعی،2)آسیبهای گسترده نظام صنعتی در مقابل نظام دیجیتالی جدید،3)آسیبهای ناشی از تفاوت نظام تولید درآمد،توزیع منابع و خدمات عمومی و مصرف در شهر واقعی و مجازی 4)و احساس نوستالژیک عقبافتادگی."