چکیده:
رشد مهارت های حرکتی مطلوب هدفی است که باید برای همه کودکان در نظر گرفته شود تا امکان کنترل بیشتری بر محیط زندگی خود داشته باشند. هدف تحقیق حاضر بررسی تاثیر فعالیت های بدنی منتخب بر مهارت های حرکتی ظریف کودکان مبتلا به اختلال نارسایی توجه/ بیش فعالی است. 20 کودک (7/0±8/8 سال) مبتلا به اختلال ADHD از میان 124 کودک که جامعه مورد نظر را تشکیل می دادند، به صورت تصادفی انتخاب شدند. ابزار اندازه گیری، مجموعه آزمون تبحر حرکتی برونینکس- اوزرتسکی بود. روش تحقیق حاضر نیمه تجربی با گروه های تجربی و کنترل به صورت پیش آزمون و پس آزمون است. برنامه حرکتی منتخب در این تحقیق، برنامه حرکتی اسپارک است که شامل فعالیت های تقویتی، بازی و ورزش برای کودکان است که به مدت 18جلسه روی آزمودنی ها اجرا شد. با استفاده از آزمون K-S نرمال بودن توزیع داده ها بررسی و از آزمون های آماری مناسب مقایسه میانگین ها (T همبسته و T مستقل) استفاده شد (05/0=α). نتایج نشان داد برنامه تمرینی منتخب به دلیل ایجاد فرصت تمرینی مناسب برای کودکان ADHD در گروه تجربی و داشتن برنامه ای که محتوای آن با رشد مهارت های حرکتی ظریف کودکان همراه بود، باعث شده است این برنامه تاثیر خود را بر مهارت های حرکتی ظریف کودکان به صورت واضح تری نشان دهد. در انتها، با توجه به نتایج این تحقیق می توان ادعا کرد فعالیت بدنی منتخب که برگرفته از برنامه حرکتی اسپارک است احتمالا می تواند باعث بهبود مهارت های حرکتی ظریف در کودکان مبتلا به ADHD شود.
خلاصه ماشینی:
"ir دانشیار رفتار حرکتی دانشگاه تهران استادیار رفتار حرکتی دانشگاه تهران مربی دانشگاه شهید چمران اهواز Attention Deficit Hyperactivity Disorder Bruininks-Oseretsky Test of Motor Proficiency= BOTMP SPARK مقدمه مهارتهای حرکتی مطلوب هدفی است که باید برای همۀ کودکان در نظر گرفته شود تا امکان کنترل بیشتری بر محیط زندگی خود داشته باشند.
دویل و همکاران 5 (1995) با استفاده از فرم کوتاه آزموت BOTMP نشان دادند بیشتر آزمودنیهای ADHD مهارتهای حرکتی بهتر از نرم داشتند، در حالی که بر خلاف نتایج دویل و همکاران، بیر 6 (1999) با استفاده از فرم کامل آزمون BOTMP نشان داد Barkley Clumsy Louck & Triep Huo et al Doyle et al Beyer آزمودنیهای ADHD با مصرف داروی محرک، در مقایسه با کودکان با اختلال یادگیری بدون دارو درمانی، در هماهنگی دوطرفه، قدرت، هماهنگی بینایی - حرکتی، سرعت و چابکی اندام فوقانی ضعیفتر بودند.
هاروی، رید، بلوم، استاپلس و همکاران (2003، 2007، 2009) به این نتیجه رسیدند که کودکان مبتلا به ADHD از نظر کارآیی حرکتی همچون همنوعان خودشان Pelham et al Pan, Tsai & Chu Harvey, Reid, Bloom, Staples & et al McKenzie et al Youn & Youn موفق نبودند و بیان کردند که کودکان مبتلا به ADHD که بازی کردن با دوستانشان را گزارش کرده بودند، توجه کمتری به جزئیات داشتند و بسیاری از احساسات منفی دربارۀ فعالیت بدنی را بسیار بزرگ میپنداشتند.
شاید یکی از دلایل موجود این باشد که اجرای این فعالیت به برنامهریزیهای ذهنی و حرکتی پیچیده نیاز نداشت، در حالی که آزمودنیهای این تحقیق نیز کودکان کم توان ذهنی بودند و دلیل دیگر در توجیه این نتیجه میتواند طراحی برنامۀ تمرینی مورد نظر باشد که منحصرا برای این مهارت طراحی شده بود."