خلاصه ماشینی:
"نگارندهی مقاله،بر این عقیده است که از آغاز دههی 1990 میلادی،تحت تأثیر عواملی از قبیل الزامات امنیتی داخلی و منطقهای،ضرورت رهایی ایران از انزوای سیاسی،فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی و تغییر ساختار نظام بینالملل از شکل دو قطبی به نوع سلسله مراتبی چند قطبی با هژمونی نسبی آمریکا و اهمیت یافتن ژئواکونومیک و ژئوپلیتیک به جای جنگ سرد و رقابت ایدئولوژیک و روی کار آمدن نخبگان جدید در ایران و کشورهای عضو شورای همکاری خلیج فارس،نوعی بینش زمان محور،همکاری جویانه و واقعگرایانه بر تصمیمگیران سیاست خارجی این کشورها غالب گردیده که به تدریج همسویی مواضع آنها،در مورد ثبات و امنیت منطقه را موجب شده است.
د)عوامل مؤثر بر نزدیکی مواضع ایران و اعضای شورای همکاری خلیجفارس،در جهت ثبات و امنیت منطقه(1376-1368) گفته شد که از سال 1368 به بعد،به تدریج نوعی بینش زمان محور و واقعگرا بر سیاست خارجی ایران حاکم گردید و در این راستا مواضع ایران در جهت همکاری با کشورهای عضو شورای همکاری خلیج فارس و ثبات و امنیت منطقه قرار گرفت و به تبع آن،مواضع کشورهای مذکور نیز در جهت همکاری و عادیسازی روابط با ایران تعریف شد؛ولی تاکنون بیشتر در مرحلهی بیان شفاهی بوده که خود ناشی از عوامل ذیل بوده است: 1)الزامات امنیتی داخلی و منطقهای پرواضح است که محیط متشنج و ناآرام منطقهای،برای امنیت داخلی بیشتر کشورهای آن منطقه تهدیدی جدی به حساب میآید و سیاست خارجی هر کشور باتوجه به پارامترهای داخلی،منطقهای و جهانی تنظیم و اجرا خواهد شد؛بی شک محیط متشنج منطقهای،نه تنها تبعات امنیتی داخلی خواهد داشت،بلکه هزینههای دفاعی و نظامی را افزایش خواهد داد و توسعهی اقتصادی و اجتماعی کشورها را کاهش میدهد."