چکیده:
«المدرکه» یا همان «برجستگی میان دو کتف» یکی از اصطلاحات مشهور عرفانی به شمار میآید. این موضع، به عنوان یکی از مواضع مهمّ و اساسی ادراک و آگاهی شناخته شده است و از آن با تعبیرهای دیگری همچون ؛ «پیوندگاه»، «نقطهی ربّانی»، «محلّ ثابت شده ادراک» یاد شده است. افزون بر این، «المدرکه» در برخی روایتهای اسلامی با شخصیّت عرفانی پیامبر اکرم (ص) در ارتباط است؛ تا آنجا که از این موضع با تعبیرهایی همچون؛ «مهر نبوّت» و «خال نبوّت» خبر داده شده است. اثبات و شرح پیوند میان ادبیّات عرفانی و علم روایت و حدیث از دیگر محورهای این پژوهش به شمار میآید که در مرتبهی دوم قرار میگیرد.دو محور اساسی این پژوهش، عبارتنداز: الف. پیشگفتاری دربارهی معنای لغوی و اصطلاحی «المدرکه» و کلیّات پژوهش.ب. پردازش تحلیلی موضوع در پرتو ادبیّات اسلامی و عرفانی.
خلاصه ماشینی:
"از آنجا که در بیشتر فرهنگها و لغتنامههای زبان عربی برای مدخل «المدرکه»، دورترین معنایی چون: «برجستگی میان دو کتف» در نظر گرفته نشده است؛ در این مقاله، دورترین معنای افاده شده از «المدرکه» مورد مطالعه و تحقیق قرار گرفته است و با توجه به اینکه تنها شمار معدودی از فرهنگ و لغتنامههای زبان عربی، از جمله: لاروس و تاج العروس من جواهر القاموس به ذکر آن پرداختهاند، لذا به بررسی معنای مدخل «المدرکه» پرداختیم.
(همان: 228) با توجه به اینکه مدخل «المدرکه» در تعداد محدودی از فرهنگها و لغتنامههای زبان عربی به دورترین معنای خود: «برجستگی میان دو کتف» ترجمه شده است و از آنجا که برآمدگی میان دو کتف به عنوان موضع ادراک و آگاهی انسان، به جز «قلب»، در ادراک شهودی سالک شناخته شده است و از جایگاه و دامنهی وسیع علمی و تحقیقی برخوردار است؛ لذا توجه و ذکر آن در فرهنگهای عربی، چون: لاروس بیارتباط و نامعقول نبوده است، بلکه بسیار حائز اهمیت و قابل بررسی و ذکر است؛ به ویژه اینکه مدخل «المدرکه» با این معنای مورد نظر از جایگاه وسیع و قابل توجهی به شکل بالینی و ...
به عنوان مثال، برخی از محققان این علوم با توجه به برخی از روایات اهل سنت و توصیفات آنها از «مهر نبوت» و یا «خال نبوت» و قرار گرفتن آن در میان دو کتف رسول اکرم(ص)، به تطبیق خاتم نبوت با نشانههای پوستی از نظر پزشکی و اثبات آن پرداختهاند که به طور خلاصه بدان اشاره میکنیم: مهر نبوت با توجه به توصیفاتی که در روایات اهل سنت از جمله: «مختصر الشمائل و الاخلاق النبویه، نوشتهی عباس کراره، 1389: 7و 6» و «حیوه الحیوان تألیف ابوالبقاء کمال الدین محمد بن موسی بن عیسی الدمیری، 1285 » و ..."