چکیده:
هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی برنامه آموزش مهارت های زندگی بر بهبود کیفیت زندگی دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی بود. برای دستیابی به این هدف از روش پژوهش شبه تجربی با طرح پیش آزمون ـ پس آزمون با گروه کنترل استفاده شد. از بین کلیه دانشجویان دانشکده مدیریت و حسابداری دانشگاه آزاد اسلامی واحد اسلامشهر درسال تحصیلی 91-90، 30 دانشجو که در ارزیابی کیفیت زندگی کمترین نمره را در پرسشنامه فرم کوتاه زمینه یابی سلامت (SF-36؛ واروشربن، 1992 نقل از منتظری، گشتاسبی و وحدانی نیا، 1384) به دست آورده بودند، انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه 15 نفری (گواه و آزمایش) جایگزین شدند. جلسه های آموزش گروهی مهارت های زندگی به مدت 9 جلسه 5/1 ساعته به صورت هفتگی اجرا شد. نتایج آزمون تحلیل کوواریانس نشان دادند که برنامه آموزش مهارت های زندگی توانسته است سلامت روانی و جسمانی دانشجویان را به طور معناداری افزایش دهد. با توجه به یافته های به دست آمده می توان نتیجه گرفت آموزش مهارت های زندگی در بهبود کیفیت زندگی دانشجویان اثرگذار است.
he aim of the present study was to examine the effectiveness of life skills training program on the improvement of
students’ life quality.The pretest-posttest with control group design was used. Thirty students with the lowest score in the
Short Form Health Survey (SF-63; Warosherbon,2995) were selected from management and accounting faculty of EslamShahr
branch of Islamic Aza
d University in 5022-5025 academic year. The participants were randomly assigned to either experimental or
control groups. The experimental group received nine life skills training sessions weekly for 90 mintues.The results of covariance
analysis indicated that the life skills training program increased the mental and physical healths of the students significantly. The
findings suggested the effects of life skills training on improving the life quality of the students.
خلاصه ماشینی:
"برای انتخاب نمونه از روش نمونهبرداری در دسترس استفاده شد، بدین شکل که در ابتدا به طور تصادفی پرسشنامه کیفیت زندگی بین100 نفر از دانشجویان این دانشکده توزیع شد، پس از جمعآوری پرسشنامهها و نمرهگذاری آنها، 30 نفر از دانشجویانی که نمره کیفیت زندگی آنان پایینتر از میانگین بود و برای شرکت در مرحله دوم پژوهش یعنی شرکت در گارگاههای آموزش مهارتهای زندگی رضایت داشتند، انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (15) و گواه (15) جایگزین شدند.
در تبیین نتایج فوق میتوان گفت اولا ارائه برنامه آموزش گروهی مهارتهای زندگی در قالب مهارتهایی مانند پیشبینی موقعیتها، پرداختن به ناهماهنگیها، شناخت احساسها، دستهبندی موضوعها و آرامش4 افکار باعث کاهش افکار منفی، نگرانیها، هیجانهای منفی و در نهایت افزایش سلامت روانی و جسمانی شده است (اکبری، شقاقی و بهروزیان، 1390).
پژوهشهای متعدد نشان دادهاند آموزش مهارتهای زندگی در زمینه افزایش سلامت روانی و جسمانی، تقویت اعتماد به خود5 و احترام به فرد، کمک به تقویت ارتباط بینفردی، پیشگیری از مشکلات روانی، رفتاری و اجتماعی مؤثر بوده است (طارمیان، ماهجویی و فتحی، 1378؛ نیکپرورفرد، 1384).
به عبارت دیگر، مهارتهای زندگی راهبردهای مقابلهای مهمی هستند که توانایی پیشرفت شخصی و اجتماعی افراد را افزایش و مشکلات روانی و جسمانی آنها را کاهش میدهند (دزوریلا3 و شیدی4، 1992 نقل از اکبری و دیگران، 1390) فقدان زمان کافی برای پیگیری نتایج پژوهش، تکیه بر دادههای خودگزارشدهی و احتمال تحریف واقعیت، محدود بودن جامعه آماری به دانشجویان دانشکده مدیریت و حسابداری دانشگاه آزاد اسلامی واحد اسلامشهر میتوانند از جمله محدودیتهای این پژوهش باشند."