چکیده:
پاره ای از مستشرقان، به ویژه نویسنده مقاله حاضر، بر اساس برخی منابع کهن شیعه چنین پنداشته که شیعه قرآنی را که در دوره عثمان، قرآن معیار قرار گرفت از روی تقیه پذیرفته است و گرنه معتقد است که آیاتی در مورد اهل بیت(ع) در قرآن وجود داشته که از آن حذف شده است. دایانا استیجروالد علاوه بر منابع کهن، منابع متاخر را نیز مورد بررسی قرار داده و رای متاخران را متفاوت با رای متقدمان یافته و معتقد است عقیده به تحریف قرآن در میان متاخران وجود ندارد. مقاله حاضر کوشیده است ضمن ارایه ترجمه ای دقیق و وفادار به متن از مقاله این نویسنده برخی دیدگاه های وی را مورد نقد قرار داده و این نقدها را مستند به منابع شیعه کرده است.
خلاصه ماشینی:
"ممکن است این سخن به اهلبیت (علی، فاطمه، حسن و حسین(ع)) اشاره کند که در زمان حیات پیامبر در قید حیات بودند، اما از آن جا که امام دوازدهم در پس پردۀ غیبت قرار گرفت، به نظر میرسد تشیع با پذیرش ظاهری قرآن عثمانی، تکیۀ بیشتری روی اصل تقیه کرد.
ظاهرا ممکن نیست که شیعه هرگز توانسته باشد قرآن اهل سنت را به طور کامل بپذیرد، چرا که لازمۀ تشیع، دست کم، اعتقاد به این مطلب است که محمد(ص) به صراحت، علی(ع) را به خلافت پس از خود منصوب کرده است.
[3] گزارشهایی هست که نشان میدهد قرآن در عصر خود پیامبر(ص) به صورت کامل نوشته شد و ترتیب آیات در سورهها به دستور پیامبر معین شد (سیوطی، جلالالدین، الاتقان فی علومالقرآن1/ 63ـ60؛ طبرسی، فضل بن حسن، مجمعالبیان فی تفسیرالقرآن، 2/ 394؛ معرفت، محمد هادی، التمهید فی علوم القرآن، 1/ 218)، اما از آنجا که به صورت مصحف واحدی در نیامد، ترتیب سورههای آن نظم واحدی را نیافت جز در مورد برخی صحابه مثل علی(ع) که به امر پیامبر(ص) آن را به ترتیب نزول مرتب کرد، لذا تفاوت در مصحفهای صحابه منحصر به ترتیب چینش سورهها و بعضی توضیحات لغوی مختصر بود (معرفت، محمد هادی، تاریخ قرآن/ 143).
شهرت اولیۀ او به سبب آثار عمومیاش در موضوع اسلام و آثاری بود که از عربی ترجمه کرده بود، مانند: Allégorise, récit poétiques بعدها خود را وقف مطالعۀ زبان هندی نمود و کتابهای متعددی در این حوزه نگاشت، از جمله: La doctrine de l’amour [13] عقیدۀ عموم دانشمندان شیعه عدم تحریف قرآن به نقیصه است (ر."