خلاصة:
زمینه و هدف: احساس تعلق به مدرسه بهعنوان دیدگاه افراد تعریف میشود که از طریق یادگیری اجتماعی-هیجانی بهبود مییابد و باعث افزایش پیوند آنها با محیط مدرسه میشود. هدف از انجام این پژوهش ارزیابی اثربخشی برنامه یادگیری اجتماعی-هیجانی کودکان قوی بر احساس تعلق به مدرسه دانشآموزان ابتدایی مناطق محروم و برخوردار شهر همدان بود.
روش: این پژوهش به روش نیمهآزمایشی و طرح مقایسه گروههای نابرابر انجام شد. جامعه آماری شامل دانشآموزان پسر پایه پنجم ابتدایی مناطق محروم و برخوردار شهر همدان در سال تحصیلی 97-1396 بودند که از بین آنها 2 کلاس از مناطق محروم (51 دانشآموز) و 2 کلاس از مناطق برخوردار (45 دانشآموز) بهصورت هدفمند انتخاب، و در هر منطقه یک کلاس درس در گروه آزمایش و یک کلاس درس در گروه گواه بهصورت تصادفی جایدهی شد. آموزش برنامه یادگیری اجتماعی-هیجانی کودکان قوی در گروههای آزمایش طی 12 جلسه 60 دقیقهای در طی 3 ماه اجرا شد. برای جمعآوری دادهها در مراحل پیشآزمون و پسآزمون از پرسشنامه احساس تعلق به مدرسه بری، بتی و وات (2004) استفاده شد.
یافتهها: نتایج تحلیل کوواریانس عاملی نشان داد احساس تعلق به مدرسه و مؤلفههای حمایت معلم، مشارکت در اجتماع، رعایت عدالت و احترام در مدرسه، احساس مثبت نسبت به مدرسه، ارتباط فرد با مدرسه، و مشارکت علمی دانشآموزان گروه آزمایش بیشتر از احساس تعلق به مدرسه دانشآموزان گروه گواه است (9/05=(81 و 6)F و 0/05>P). همچنین نتایج نشان داد که تأثیر آموزش برنامه اجتماعی- هیجانی کودکان قوی بر احساس تعلق به مدرسه و مؤلفههای آن، در مناطق محروم و برخوردار، به یک میزان است (1/10=(87 و 6)F وP>0.05).
نتیجهگیری: بر اساس یافته های مطالعه حاضر میتوان چنین نتیجه گیری کرد در صورتی که شرایط لازم برای رشد هیجانی، اجتماعی، روانی، و تحصیلی دانشآموزان فراهم شود، باعث بهبود احساس تعلق به مدرسه در آنها خواهد شد همچنین دانشآموزان اگر مورد مراقبت و حمایت از طرف مدرسه قرار گیرند، پیشرفت تحصیلی بالاتر و رفتارهای پرخطر کمتری خواهند داشت.
Background and Purpose: Sense of connectedness with school is defined as individuals’ attitudes that enhance their affinity with school environment and is improved through social-emotional Learning. The current research aimed to assess the effectiveness of strong kids’ social-emotional learning program in the sense of belonging to school of primary school students in Hamedan’s affluent and deprived districts.
Method: The study was carried out by following quasi-experimental unequal groups design. To choose the sample from the statistical population of male five graders in the academic year of 2017-2018, the researcher selected four five-grade classes, purposively chosen from deprived (2 classes and 51 subjects) and affluent (2 classes and 45 subjects) districts and randomly assigned as control and experimental groups. As a pre-test, sense of belonging to school questionnaire (Brew, Beatty, Watt, 2004) was administered, followed by the treatment which included 12 instructional sessions (each continuing for 60 minutes in a 3-month period) and covered strong kids’ social-emotional learning program for the experimental groups. Finally, the same questionnaire was administered as a post-test across the four groups.
Results: The results indicated that sense of connectedness with school and its constituent components (teacher support, engagement in the broader community, the observation of fairness and respect at school, relatedness of self with school, academic engagement, positive sense to school) are higher in experimental groups than those of control groups (p
Conclusion: The staff who provide an environment that allows students to grow emotionally, socially, mentally, and educationally, reinforce the sense of belonging to school. If the students feel to be cared and supported by the school, they will have better educational progress and show a decrease in risky behaviors.