Abstract:
پژوهش حاضر با هدف ارزیابی و تعیین اولویت پهنههای مستعد گردشگری در استان اصفهان انجام گرفته است. با توجه به مولفههای مورد بررسی، نوع تحقیق کاربردی- توسعهای است و روش تحقیق توصیفی- پیمایشی و براساس تجزیه و تحلیل سیستمی است. در این تحقیق بهمنظور ارزیابی براساس تعداد جاذبه، سطوح عملکرد (ملی، محلی، بینالمللی) و سطوح دسترسی (پیاده، سواره) نسبت به جاذبههای گردشگری امتیاز داده شده است. پژوهش صورتگرفته در ظرفیتسنجی استان اصفهان بهدلیل توسعة گردشگری نشان میدهد عمدهترین پتانسیلهای موجود گردشگری انسانساخت در شهرهای اصفهان و مبارکه است. طبق امتیازات دادهشده 32 و 66/ 14 درصد پتانسیلهای گردشگری انسانساخت مربوط به این دو شهرستان است و از این جهت موقعیت خوبی در سطح استان دارند. در ارزیابی ظرفیت گردشگری تاریخی– فرهنگی استان مشاهده شد بیشترین ظرفیت در مرکز به مرکزیت شهر اصفهان و در شمال شرق به مرکزیت شهر کاشان است. تقریبا 07/ 34 و 55/ 22 درصد جاذبههای گردشگری تاریخی- فرهنگی منطقه براساس امتیازات دادهشده متعلق به این دو شهرستان است که 49/ 76 درصد از جاذبههای تاریخی– فرهنگی شهرستان اصفهان متعلق به شهر اصفهان است. بیشترین ظرفیت گردشگری طبیعی استان اصفهان در دو پهنة جنوب و غرب استان است که براساس امتیازات دادهشده به پنج گروه طبقهبندی شدهاند و بیشترین امتیازات به شهرستانهای سمیرم و فریدونشهر مربوط است و این مناطق برای توسعة گردشگری طبیعتمحور مناسباند.
Machine summary:
بیشترین ظرفیت گردشگری طبیعی استان اصفهان در دو پهنۀ جنوب و غرب استان است که براساس امتیازات داده شده به پنج گروه طبقه بندی شده اند و بیشترین امتیازات به شهرستان های سمیرم و فریدون شهر مربوط است و این مناطق برای توسعۀ گردشگری طبیعت محور مناسب اند.
برای نیل به این مقصد براساس تعداد جاذبه ، سطوح عملکرد (ملی، محلی، بین المللی) و سطوح دسترسی (پیاده ، سواره ) به هریک از جاذبه های گردشگری امتیاز داده شده است .
پژوهش صورت گرفته در ظرفیت سنجی استان اصفهان به دلیل توسعۀ گردشگری انسان ساخت نشان میدهد تقریبا ٣٢ و ١٤/٦٦ درصد جاذبه های گردشگری انسان ساخت منطقه براساس امتیازات داده شده به ترتیب متعلق به شهرستان های اصفهان و مبارکه است .
M. , 1998, Cultural and heritage tourism: Identifying niches for international travelers, Journal of Travel and Tourism Studies, Vol. 9, No. 2, PP.
, 1996, Developing sustainable tourism for World Heritage Sites, Annals of Tourism Research, Vol. 23, No. 2, PP.
Vol. 1: Tourism and Leisure —Culture, Heritage and Participation, Leisure Studies Association Publication, Brighton, PP.
, 2007, Declaration of the International Council of Museums (ICOM) and the World Federation of Friends of Museums (WFFM) for Worldwide Sustainable Cultural Tourism, It’s Available at: http://icom.
ecotourism, Annals of Tourism Research, Vol. No.
, 2006, Local perspectives of ecotourism development on Tawushan Nature Reserve, Taiwan, Tourism Management, Vol. 7, No. 6, PP.
, 2007, Typologising nature-based tourists by activity - Theoretical and practical implications, Tourism Management, Vol. 28, No. 3, PP.