Abstract:
پژوهش حاضر با هدف بررسی اثر آموزش مادران در کاهش اختلالهای رفتاری کودکان انجام شد.در این پژوهش 27 کودک دارای اختلال رفتاری در گستره سنی 7 تا 11 سال از مدارس ابتدایی دخترانه ارامنه تهران توسط پرسشنامههای ارزیابی رفتاری راتر،فرم والدین و فرم معلم انتخاب شده و مادران آنان پس از همتاسازی متغیرهای سن،تحصیلات و وضعیت اقتصادی-اجتماعی به صورت تصادفی در سه گروه آزمایشی(9 نفر)،پلاسیو(8 نفر)و گواه(10 نفر)جای گرفتند.گروه آزمایشی طی 8 جلسه آموزشهای پیرامون افزایش رفتارهای مطلوب و کاهش رفتارهای نامطلوب در کودکان دریافت نمودند.گروه پلاسیو در پنج جلسه با شرایط مشابه اما بدون محتوای آموزشی شرکت جستند.در فاصله دو ماه از آغاز جلسات،ارزیابی مجدد انجام شد.نتایج نشان داد که نمرات به دست آمده در پس آزمون گروه آزمایشی نسبت به نمرات گروه پلاسیو و گواه کاهش قابل ملاحظهای داشته است.در آزمونهای ارزیابی رفتاری فرم والدین این تفاوت از نظر آماری معنیدار بوده است به بیان دیگر نتایج آماری نشاندهنده تأثیر آموزش مادران در کاهش اختلالات رفتای کودکان بوده است.
Machine summary:
"در این پژوهش 27 کودک دارای اختلال رفتاری در گستره سنی 7 تا 11 سال از مدارس ابتدایی دخترانه ارامنه تهران توسط پرسشنامههای ارزیابی رفتاری راتر،فرم والدین و فرم معلم انتخاب شده و مادران آنان پس از همتاسازی متغیرهای سن،تحصیلات و وضعیت اقتصادی-اجتماعی به صورت تصادفی در سه گروه آزمایشی(9 نفر)،پلاسیو(8 نفر)و گواه(10 نفر)جای گرفتند.
این دانشآموزان که توسط پرسشنامه ارزیابی رفتاری راتر،فرم معلم و فرم والدین، دارای اختلال رفتاری تشخیص داده شده بودند از نظر ویژگیهای رفتاری،سن،تحصیلات و وضعیت اجتماعی- اقتصادی خود و مادرانشان همتاسازی شدند و بطور تصادفی در سه گروه آزمایشی(9 نفر)،پلاسبو(8 نفر)و گواه(10 نفر)جای داده شدند.
جهت اجرای این پژوهش به مدارس ابتدایی دخترانه ارامنه تهران مراجعه شده و دانشآموزان دارای اختلال رفتاری،توسط مسئولان مدارس به پژوهشگر معرفی شدند که تکتک آنان مورد بررسی قرار گرفته و طبق آزمون رفتاری راتر در صورت وجود اختلال رفتاری در لیست افراد نمونه قرار داده شدند.
نظر به اینکه در این پژوهش از دو گروه مادران و آموزگاران جهت ارزیابی تأثیر جلسات آموزشی در تغییر رفتار کودکان استفاده شده است،بنابراین نتایج هر یک به طور جداگانه مورد بررسی قرار میگیرد.
مقایسه بین گروهها با استفاده از آزمون شفه نشان داد که آموزش والدین در گروه آزمایشی باعث کاهش اختلالات رفتاری کودکان شده است.
گروه پلاسبو اگرچه کاهش اندکی در نمرات اختلال رفتاری کودکان نشان داد اما این کاهش معنیدار نبود و گروه گواه نیز که هیچ تماسی جز در اجرای پرسشنامه در پیشآزمون و پسآزمون با آنان برقرار نگردید،نمرات آنان در دو مرحله تفاوت معنیداری را نشان نداد."