Abstract:
در سال 2014 شیوع گستردة ویروس ابولا در قارة آفریقا خبرساز شد. در این اثنا، شورای امنیت با صدور قطعنامة 2177 در 18 سپتامبر 2014، شیوع ویروس ابولا در غرب آفریقا را تهدیدی علیه صلح و امنیت بینالمللی و موجبی برای تحت تأثیر قراردادن اقدامات مربوط به حفظ صلح در این پهنة جغرافیایی اعلام کرد. این رکن سازمان ملل با تکیه بر مهمترین مسئولیت خود طبق مادة 24 منشور اقدام به صدور قطعنامه کرد. تفسیر موسع شورای امنیت از مفهوم صلح پس از پایان جنگ سرد، ورود این رکن را به حوزههای مختلفی که احتمال آن میرود تهدیدی علیه صلح محسوب شوند، توجیهپذیر کرده است. به نظر میرسد تا جایی که عملکرد شورای امنیت در صدور قطعنامههای اعلامی منطبق با چارچوب اصول و اهداف تعریفشده در منشور ملل متحد و رعایت چارچوب حاکمیت دولتها باشد، امکان استناد به قطعنامههای آن بهمنزلۀ منبعی معتبر در حقوق بینالملل عام تسهیل میشود.
In 2014، a massive outbreak of the Ebola virus on the African continent، made headlines. Meanwhile، the Security Council issued Resolution 2177 on 18 September 2014 Ebola outbreak in West Africa as a threat to international peace and security and thereby to influence the efforts to maintain peace in the geographical zone announced. The Security Council's responsibility by relying on Article 24 of the Charter extended interpretation of the concept of peace after the end of the Cold War، entering the this body of UN in different fields that it is possible to be considered as a threat to peace. The performance of Security Council in issuing of resolutions in accordance with the principles and objectives defined in the UN Charter and observance of state governance framework، ،may be uses as a valid source of general international law.
Machine summary:
ـ استقبال از برگزاری اجلاس فوق العادة اتحادیۀ مـانو ریـور١ در آگوسـت ٢٠١٤ در گینـه و تعهدات صریح ابرازشده از سوی دولتمردان کشورهای عضو این اتحادیه مبنی بر مبارزه با شیوع بیماری در منطقه با تقویت خدمات درمانی و اتخاذ اقدامات لازم برای قرنطینه سازی همۀ مرزها و توجه به ظرفیت کشورها درخصوص پیش بینی و انجام اقدامات حمایتی در این زمینه ؛ ـ پاسخ به درخواست کشورهای عضو اتحادیۀ ذکرشده از دبیرکل سازمان ملل مبنی بر اقدام فراگیر نسبت به شیوع ابولا شامل یک اقدام هماهنگ بین المللـی بـرای خاتمـه دادن بـه شـیوع بیماری و حمایت از جوامع و اقتصادهای درگیر به واسطۀ محـدودیت هـای وضـع شـده بـر امـور 2 تجاری و حمل و نقل طی کنترل ویروس ؛ ـ تأکید بر اینکه کنترل بیماری، مستلزم اتخاذ اقدامات اضطراری و همکاری در سطح ملـی، منطقه ای و بین المللی است ؛ ـ تأکید بر نقش همۀ ارکان مرتبط با نظام ملل متحد به ویژه مجمع عمـومی سـازمان ملـل ، شورای اقتصادی و اجتماعی و کمیسیون ایجاد صلح در حمایت از تلاش های ملـی، منطقـه ای و بین المللی برای اقدام مناسب درخصوص شیوع ویروس ابولا و نقش محـوری سـازمان بهداشـت جهانی همراه با شورای امنیت که به طـور مشـخص شـیوع ویـروس را بـه منزلـۀ یـک وضـعیت فوق العاده از نگرانی بین المللی درخصوص بهداشت عمومی تلقی میکنند (٢ :٢٠١٤ ,Snyder)؛ خالی از لطف نیست که به اظهارات رئیس وقت شورای امنیـت در ٢١ نـوامبر همـان سـال به منظور صدور این قطعنامه اشاره کنیم که تأکید و اظهار میکند: «صـدور ایـن قطعنامـه ، گـام بیسابقه ای در توسعۀ مفهوم تهدید بر علیه صلح و امنیت بین المللی میباشـد» ( :٢٠١٤ ,Burci .
چنانکه رئیس وقت شورای امنیـت در ٢١ نوامبر همان سال مجددا تأکید و اظهار میکند: «صدور این قطعنامه ، گـام بـیسـابقه ای در توسعۀ مفهوم تهدید علیه صلح و امنیت بین المللی بوده و به طور ضمنی چشم انـدازی از آزادی عمل قدرت های مستقر در شورا طبق منشور ملل متحد میباشد» (٣٣ :٢٠١٤ ,Burci).