Abstract:
کشور ایران از دیرباز با همسایگان شرقی خود، افغانستان و پاکستان، روابط تجاری و ترانزیتی داشته است. این روابط در طول تاریخ تحت تاثیر عوامل مختلف تغییر کرده است. یکی از دوره هایی که ایران کوشید روابط تجاری و ترانزیتی خود را با افغانستان و پاکستان توسعه دهد، دهه های چهل و پنجاه شمسی بود. اسناد نشان می دهد که حکومت وقت ایران پس از کسب آرامش نسبی سیاسی و اقتصادی در این برهه زمانی، بنا به دلایل مختلفی، به دنبال رهیافت های جدیدی برای ایجاد بازارهای خارجی و بهبود وضعیت مسیرهای ترانزیت کشور به سمت مرزهای شرقی بوده است. بدین منظور برنامه هایی را طراحی کرد که از جمله آن توسعه مسیرها و راه های تجاری و همچنین عقد قراردادهای مالی با کشورهای افغانستان و پاکستان بود. این پژوهش درصدد است از طریق روش تاریخی و با تحلیل اسناد و مدارک روابط خارجی و تجاری ایران در این دو دهه به این سوال پاسخ دهد که توسعه تجارت و بهبود مسیرهای ترانزیتی با کشورهای پاکستان و افغانستان در دهه های چهل و پنجاه شمسی چگونه صورت گرفت؟ بررسی ها نشان می دهد قراردادهای تجاری ایران با همسایگان شرقی ابتدا بر مسیله نفت متمرکز بود، اما چون این کشورها در سایر کالاها با ایران بازار مشترک داشتند، در مراحل بعد ایران موضوع ترانزیت کالا را مورد توجه قرار داد. بازگشایی و ایجاد راه های نوین تجاری که به نوعی بازگشت به موقعیت تاریخی گذشته ایران بود، از جمله برنامه های حکومت وقت در این خصوص بود. هرچند در نهایت تغییر نظام های سیاسی منطقه مانع به ثمر رسیدن تلاش های ایران شد.
Iran has long time had trade and transit relations with its eastern neighbors. Throughout history,
these relationships have been shaped by various factors. In the 40s and 50s, Iran attempted to
develop trade and transit trade with Afghanistan and Pakistan. Documents show that the Iranian
government at this time was looking for a new way to create foreign markets and transit routes
to the eastern borders of the country for various reasons. In this regard setting up plans became
a priority. Among them is the development of trade routes with Afghanistan and Pakistan. The
question this article is set to answer is: How was the effort to develop business with Pakistan and
Afghanistan in the 40s and 50s? To answer this question, the article engages in historical methods
and examines the documentation of Iran’s commercial relations over the past two decades.
Surveys show that the first of the commercial deals with its eastern neighbors focused on the
oil issue; however, these countries had common markets with Iran for other goods as well. Later,
Iran’s focus on the transit of goods has increased by way of devising other ways of transportation,
allowing for the nation’s return to its focal role becoming the central route of transportation from
the East to the West; nevertheless, political barriers resulted in the fall of the plans.
Machine summary:
اسناد نشان میدهد که حکومت وقت ایران پس از کسب آرامش نسبی سیاسی و اقتصادی در این برهه زمانی، بنا به دلایل مختلفی، به دنبال رهیافت های جدیدی برای ایجاد بازارهای خارجی و بهبود وضعیت مسیرهای ترانزیت کشور به سمت مرزهای شرقی بوده است .
این پژوهش درصدد است از طریق روش تاریخی و با تحلیل اسناد و مدارک روابط خارجی و تجاری ایران در این دو دهه به این ســؤال پاســخ دهد که توسعه تجارت و بهبود مسیرهای ترانزیتی با کشورهای پاکستان و افغانستان در دهه های چهل و پنجاه شمسی چگونه صورت گرفت ؟ بررسیها نشان میدهد قراردادهای تجاری ایران با همسایگان شرقی ابتدا بر مسئله نفت متمرکز بود، اما چون این کشورها در سایر کالاها با ایران بازار مشترک داشتند، در مراحل بعد ایران موضوع ترانزیت کالا را مورد توجه قرار داد.
ایران ، افغانستان ، پاکستان ، ترانزیت ، راه آهن Iran’s efforts to expand trade and transit of goods with Afghanistan and Pakistan in the forties and fifties Maryam Sheipari2 Abstract Iran has long time had trade and transit relations with its eastern neighbors.
اما در همین دوره چهل ساله افغانستان در زمینه های مختلفی ، از جمله روابط خارجی ، سرمایه گذاری های متعددی کرد که بخشی از آن با دولت وقت ایران بود، زیرا سابقه طولانی فرهنگی ، سیاسی و اقتصادی میان دو کشور هم مرز وجود داشت .