Machine summary:
"مهمترین تحولی که راجع به جبران خسارت در این قانون و در حقوق انگلستان صورت گرفت این بود که خسارت وارد به اموال اشخاص ثالث نیز جنبه اجباری به خود گرفت،چراکه تا سال 8891 و طی قانونگذاریهای قبلی(2791-0691-0391)فقط خسارات ناشی از مرگ و صدمات بدنی جنبه اجباری داشت و بیمهگران به صورت اجباری موظف به پرداخت اینگونه خسارات بودند تا اینکه در (1).
Cannar,Kenneth,"motor insurance theory and practice",London,witherby,second edition,1994,P.
پوشش در مورد مرگ و صدمات بدنی تابع سیستمهای واحد1و پوشش نامحدود خسارات است یعنی طبق بند 5 ماده 151 این قانون باید همه خسارات وارده به نحو مؤثری جبران شود و تمامی خسارت زیاندیده از حادثه رانندگی تحت پوشش نامحدود،قابل جبران است ولی در زمینه خسارات وارده به اموال،تابع سیستمهای دوگانه2و پوشش محدود خسارات است یعنی از نظر سقف خسارات قابل جبران تحت محدودیتهای کمی و سقف آن 052/000 پوند است و زیاندیده اجازه دارد در صورتی که خود را مستحق جبران خسارات کاملتری میداند،طبق قواعد مسئولیت مدنی آن را از زیاندیده و نه از بیمهگر مطالبه کند.
طی پژوهش حاضر روشن شد که طبق بخش ششم از قانون حملونقل جادهای مصوب 8891،مسئولیت بیمهگران در جبران خسارات ناشی از مرگ و صدمات بدنی نامحدود است و هر مبلغی که در حکم دادگاه تعیین شده باید توسط بیمهگر به شخص ثالث پرداخت شود،درحالیکه مسئولیت بیمهگر در مورد خسارات وارده به اموال محدود است یعنی این مبلغ تا سقف 000052 پوند است و نسبت به اضافه بر آن،زیاندیده باید به استفادهکننده از وسیله نقلیه مراجعه کند."