Abstract:
معروف رصافی از شعرای نامبردار معاصر عراق است که در طول زندگی پرفراز و نشیبش به کارهایی نظیر معلمی، روزنامهنگاری، ترجمه و نمایندگی مجلس اشتغال داشت. مهمترین اثر او دیوان شعر اوست. از دیگر آثار او «رسائل تعلیقات» و «علی باب سجن أبیالعلاء» است. بیشتر قصاید او در موضوعهای گوناگون سیاسی و اجتماعی مانند عشق به میهن، دعوت به اتحاد و همبستگی قوم عرب، شکایت از ستم حکمرانان عثمانی، مخالفت با سلطهی انگلیسها بر کشورهای عربی، تشویق به فراگیری علم و دعوت به آزادی زن است.
Machine summary:
"فرقی که در میان هست آنکه معری همانطور که میاندیشید و همسو با آنچه بدان دعوت میکرد زندگی میکرد یعنی تا پایان عمر، حیاتی زاهدمآبانه و صوفیمنشانه داشت و نباتیخوار بود و حتی از خوردن گوشت پرهیز میکرد؛ ولی رصافی با این که به قول خود به حقیقت دین ایمان داشت، از دنیا و گرایش به آن چشم نپوشید و عنان نفسش را رها کرد تا در مجالس لهو و لعب به شادخواری و بادهگساری بپردازد.
23- رسائل التعلیقات: این کتاب که خود یک رساله از یک مجموعهی رسائل است در زندگی مؤلفش طوفانی برپا کرد و ضمنا آخرین اثر رصافی نیز هست که در زمان حیات او در 1944 به چاپ رسید.
در پژوهش ارزشمندی که «أنیس المقدسی» ناقد نکتهسنج لبنانی و استاد فقید دانشگاه آمریکایی بیروت، پیرامون زندگی و شعر این شاعر عراقی به عمل آورده پس از تقسیم آرای او در شش بخش، به هنر شاعری رصافی میپردازد و مینویسد: «در واقع شعر عربی در همهی دورههای قدیم و جدیدش، دارای سبکهای مختلف است که میتوانیم آنها را در چهار سبک گرد آوریم.
نیز در باب سنجش شعر این شاعر صاحب نام، «عبدالصاحب شکر بدرایی» چنین اظهارنظر مینماید: «او با شعر خود دلها و عقلها را همچون بزرگترین و شگفتانگیزترین ادیبان در تاریخ ملتش، تسخیر میکند و بیم و ترس، (حتی) یک سخن حق را بین دو لبش زندانی نمیکند… وصف در نزد رصافی به آن پایه و مایه رسید که همعصران (از رقابت) با او درماندند و بر سرآمدان پیشی گرفت… در سبک شعری ویژهای که رصافی دارد اسلوبی است که نه برای پیشینیان فراهم آمد و نه برای معاصرین."