چکیده:
این مقاله با توجه به قدمت و محبوبیت نمایشنامه اتللو بر آن است تا به این مسئله بپردازد که چگونه لایه های مختلف اجتماع از این نمایشنامه متاثر می شوند. برای این منظور، با استفاده از روش تحلیل گفتمان انتقادی فرکلاف ، کنش های ارتباطی و فرهنگی در نمایشنامه ی معروف شکسپیر با عنوان اتللو را تحلیل کرده است . بر اساس نظر فرکلاف که زبان همواره با کنش های اجتماعی در ارتباط بوده ، آثار شکسپیر نیز همواره دارای نشانه هایی از کنش های ارتباطی و فرهنگی گفتمان بوده ، و تحلیل گفتمان آنها، مانند هر اثر ادبی دیگر، نیازمند تحلیل لایه ها و ساختارهای مختلف جامعه است . نتایج این مطالعه نشان میدهند که موضوع ارتباط در این نمایشنامه باعث به وجود آمدن فرهنگ میزبان و فرهنگ مهمان شده و تقابل این دو فرهنگ برای به وجودآمدن ارتباط ، کنش هایی بین دو فرهنگ ایجاد کرده است که در پیشرفت موضوع نمایشنامه حضور بارزی دارند.
Using Fairclough’s analytical theory of critical discourse، this paper intends to analyze the communicative actions in Shakespeare’s play Othello. The paper also will show how the play affects various layers of any given society especially where it has been produced. Our approach is based on the historical fact that human beings have constantly struggled to gain their identity under the shadow of social relationships. Accordingly، one can expect to see different societies developing various cultural communicative theories alongside literary works. Considering that Fairclough’s theory attempts to explain the relation between language and social actions، Shakespeare’s works can also be taken to bear the signs of discourse in communicative and cultural actions. By the same token، a discourse analysis of Shakespeare’s works، similar to other literary works، requires us to analyze various layers and structures of the society in which the literary works have been produced. Meanwhile، the question of communication creates cultural interactions between both the host and the guest cultures. And the encounter of the two cultures should pave the way for the very communication per se، something that can result in further interactions between the two. We believe such signs of interaction are present in Shakespeare’s play Othello. The concluding parts of the play indicate that the cultural and social actions exist not only in society but also in literary texts; even if it refers to centuries back when such theories like communicative actions had not been produced yet.
خلاصه ماشینی:
"این حقیقت در گفته های دیگر در مورد اتللو نیز نمود دارد، به طوری ایاگو یکی از افسران اتللو اذعان می کند: سه نفر از بزرگان شهر، با تقاضای خصوصی خود برای اینکه معاون او شوند به او کرنش کرده اند و هم به خدا قسم من از ارزش خود آگاهم و مقامی کمتر از آن شایسته ی من نیست ؛ ولی او [اتللو] به علت علاقه به نخوت و هدف خویش و توجه به اهمیت مبالغه آمیز و غرور نسبت به القاب جنگی که به او داده شده به آنها بی اعتنائی کرد و سرانجام درخواست میانجی گری های مرا رد کرد و به آنها گفت "من به طور قطع معاون خود را برگزیده ام " (پرده ی اول ، صفحه ی اول ).
به مادرم گفت تا زمانی که دستمال نزد اوست او موجودی دوست داشتنی است و پدرم را اسیر عشق خود خواهد کرد؛ ولی اگر آن را گم کند یا به کسی دهد پدرم از او نفرت پیدا خواهد کرد و روحش به دنبال هوس های تازه خواهد رفت (پرده ی سوم ، صحنه ی سوم ) دستمال یک نشانه ی ارتباطی و فرهنگی به حساب می آید که تنها در فرهنگ اتللو قابل درک است .
نکته جالب در نمایشنامه این است که با وجود اینکه اتللو دچار کنش های ارتباطی و فرهنگی شده بود، هیچ گاه دچار بحران هویتی نشد به خاطر اینکه او در باطن مسخر انضباط و نظم موجود در دولت نشده و قدرت موجود در روح او منعقد نشده بود و او تا پایان نمایشنامه بر هویت و عزت خویش استوار باقی ماند."