چکیده:
هدف مقاله تبیین نگاه تربیتی به روابط عاطفی همسران در آموزههای دینی و روش پژوهش حاضر، توصیفی- تحلیلی میباشد.
بر این اساس، برخی از آموزههای دینی در قلمرو توانمندیهای زوجین در زمینه روابط عاطفی آنان، توصیف محتوایی شده و آثار تربیتی روابط عاطفی موثر بین همسران بررسی گردیده است.
نتیجه بررسیها گویای آن است که از جمله مهم ترین توانمندیهای عاطفی همسران در سطح شناختی و نگرشی، مثبت نگری و حسن ظن و داشتن نگرشی نعمتی به وجود همسر است و در سطح رفتاری و عملکردی، برخورد محبت آمیز با همسر و داشتن رابطه زناشوئی مناسب و لذت بخش میباشد. توانمندی های عاطفی ذکر شده در صورت شکوفا شدن میتوانند تاثیرات عمیقی بر روابط عاطفی همسران داشته و در نتیجه آثار تربیتی مثبتی از جمله خوش اخلاقی، قدرت کنترل خشم، پرهیز از مراء و جدال و تقویت رابطه با خدا و عشق به پروردگار را بر هر یک از آنها، بر جای بگذارد.
The aim of this article is to clarify the educational look at emotional relations of spouses from religious teachings perspective; the methodology used is descriptive-analytic. On such bases، some of the religious teachings within the capability of the spouses in terms of emotional relations have been contently described and their educational outcomes between the spouses have been analyzed. The findings delineate that of the most important cognitive and attitudinal emotional capabilities are optimism and having a blessing attitude toward the spouse. In behavioral and practical aspect، intimate relations with spouse and having appropriate and enjoyable sexual relations are important capabilities. Should such emotional capabilities flourish in the spouses، the couples can get deep effects on their emotional relations and، consequently، bring about educational merits such as good-temperedness، control of anger، avoiding fights، reinforcing relations with God and love to Lord in both
خلاصه ماشینی:
اسلام و نقش تربیتی همسران نسبت به یکدیگر از دیدگاه دینی، تربیت، شکوفاسازی استعدادها و توانمندیهای فطری است و هرگونه فعالیتی که انبیاء، معلمان، والدین و یا هر شخص دیگری به منظور شکوفاسازی استعدادهای فطری از طریق اثرگذاری بر شناخت، نگرش، اخلاق و رفتار یک فرد دیگر انجام میدهند و اهداف از پیش معین شده الهی را از خلقت انسان تحقق میبخشند، تربیت محسوب میشود (حسینیزاده، 1386، ص12).
آنان موظف شدند تا اهل خود را دین بیاموزند و آنها را به آداب دینی تربیت کنند (دیلمی، 1376، ج1، ص27)، خیر و خوبیها را به آنان آموزش دهند» (به نقل از محمدی ریشهری، 1387، ص250)، با امر به نماز آنان را در حصن ویژه قرار دهند (فیض الاسلام، 1363، ص157) و زمینه هدایت و ارشاد برایشان فراهم سازند تا از اوامر و نواهی خدا اطاعت کنند، در این صورت است که اگر ارشاد وی آنان را مطیع دستورات خدا ساخت، با کمک وی آنان در حفاظت و وقایه قرار داده شدهاند و اگر هم مؤدّب به آداب الهی نشوند، همسر به مسئولیتش نسبت به اهل بیت خود، عمل کرده است (طبرسی، 1414ق، ص217)، با آموزش محتوای قرآن، بهویژه سوره نور (صدوق، 1386، ص46) و سوره فتح، زنان را در حصن قرار دهند (صدوق، ترجمه انصاری محلاتی، 1386، ص115) و حتی در این احادیث به تهیه لباسی که پوشش مناسب برایشان به خصوص برای زنان باشد، توجه شده است تا باعث محافظت بدن آنان شود (ورام بن ابی فارس، بیتا، ج2، ص78).