چکیده:
آرمان گرایی و داشتن جامعه ای آرمانی (Utopia) از اساسی ترین آرزوها و مشغله های ذهنی انسان های کمال طلب بوده است . دنیای ادبیات، عرصه گسترده ای برای طرح این اندیشه در اختیار شاعران و نویسندگان قرار داده است. شاعران کلاسیک شعر فارسی و عربی در اشعار خویش از این موضوع غفلت نکرده اند و از زاویه های گوناگون به روایت آرمان شهر مطلوب خود پرداخته اند و نمونه هایی بر جای نهاده اند. در شعر مدرن نیز می توان ردپای آرمان گرایی و تصور جهان آرمانی را به خوبی مشاهده کرد و ویژگی هایجهان مطلوب را از لابه لای شعر شاعران معاصر به دست آورد. فریدون مشیری و آدونیس دو شاعر نوپرداز ادب فارسی و عربی به شمار می روند که در شعر خویش به موضوع آرمان شهر پرداخته اند و می توان مشابهت هایی از این زاویه در شعر ایشان جست. مقاله حاضر به بررسی ویژگی ها و مؤلفه های جهان آرمانی از دیدگاه این دو شاعر می پردازد و تا حد ممکن مشترکات اندیشه ایشان را در این زمینه مورد بررسی قرار می دهد.
خلاصه ماشینی:
فریدون مشیری و آدونیس دو شاعر نوپرداز ادب فارسی و عربی به شمار میروند که در شعر خویش به موضوع آرمانشهر پرداختهاند و میتوان مشابهتهایی از این زاویه در شعر ایشان جست.
در کنار آرای متفکران و فلاسفه، شاعران و نویسندگان نیز عرصه ادبیات را به یکی از مهمترین عرصههای ارائه نظریه آرمانشهری تبدیل نمودهاند و در بسیاری از آثار ادبی میتوان شاخصههای مطرح شده برای مدینه فاضله را مشاهده کرد.
نگاهی به دنیای شعر مشیری و آدونیس فریدون مشیری (1379 ـ 1305) از شاعران نوپرداز شعر فارسی است که در شعر وی میتوان ردپای اندیشه آرمانشهری را ملاحظه کرد.
اتحاد و پیوند با طبیعت از برجستهترین ویژگیهای شعرمشیری است که شاعر از آن مدد جسته تا دنیای آرمانی خود را به تصویر کشد و از این رو میتوان او را با آدونیس شاعر بزرگ شعر معاصرعرب مقایسه کرد.
وی برای نوآوری، مرزی نمیشناسد و در شعر خویش همواره در پی آن است که نگاهی تازه به جهان پیرامونی خود داشته باشد و از این رو شعر آدونیس به عنوان عالیترین نمونههای شعر مدرن در ادبیات عرب شناخته میشود.
. (مشیری، 1380ش: 688) آدونیس همچون مشیری جهان آرمانی خود را در لابه لای اشعارش با استفاده از بن مایههای صلح و دوستی به تصویر میکشد این بن مایهها در شعر آدونیس عبارتند از: صبح، پروانه، باران، و...
(آدونیس، 1388ش: 71) د: وجود اخلاق شایسته و انسانی مشیری در شعر "اشکی در گذرگاه تاریخ" به زبانی طنز آلود از فقدان مؤلفههای مروت و اخلاقیات، آزادگی، و پاکی، سخن میراند و شکایت سر میدهد که: روزگار مرگ انسانیت است.
آرمانشهر این دو شاعر بر مبنای تلاش انسان پیریزی شده است.