چکیده:
فلسفه حضانت ، تحقق مصالح طفل و دفع هر گونه ضرر و زیانی از اوست ، بنابراین اگر والدین شایستگی و شرایط لازم را نداشته باشند، حق حضانت از آنها سلب می شود. در ماده ١١٧٣ قانون مدنی نیز امکان سلب حضانت از دارنده آن پیش بینی شده است . از آنجا که یکی از شروط سرپرست طفل ، سلامت جسمی اوست ، در این پژوهش با تحلیل آراء فقها به بررسی تاثیر بیماریها در سلب حضانت پرداخته می شود. در ادامه مشخص می شود که اگر با بیماری مسری سرپرست ، صحت جسمانی طفل در معرض خطر قرار بگیرد؛ بدین نحو که بیماری به طفل سرایت کرده و موجب اضرار او شود، یا این که سرپرست به خاطر بیماری صعب العلاج، قادر به نگهداری طفل نباشد، حق حضانت وی ساقط می شود. اما اگر وی بتواند از سرایت بیماری به طفل جلوگیری کرده و یا از طریق مباشر، امور و مصالح مربوط به نگهداری و تربیت طفل را انجام دهد، اصل ، بقای حضانت اوست .
خلاصه ماشینی:
مطابق این دیدگاه ، در بیماری مزمن باید به این نکته توجه کرد که میزان تأثیر آن در توان نگهداری مادر چقدر است ؟ بنابراین اگر مادر مبتلا به بیماری مزمنی چون برخی از انواع سرطان ها ست که مانع انجام وظیفه او در نگهداری کودک خود نیست ، هر چند برای این منظور در کنار خود از فرد دیگری نیز کمک بگیرد، حضانت او همچنان باقی است (حضانت کودکان در فقه اسلامی /٢٩٤).
مهم ترین دلیلی که می توان برای سقوط حضانت در موارد ساری بودن بیماری به آن استناد کرد، همین قاعده است ؛ زیرا در صورت سرایت بیماری به طفل ضرر وارد می شود، در حالی که به موجب آیات ، روایات و حکم عقل از وارد کردن چنین ضرری نهی شده است .
نتیجه بیماری مزمن زمانی موجب سقوط حضانت می شود که فرد قادر به نگهداری طفل ولو با کمک دیگری یا از طریق نایب گرفتن نباشد؛ دلیل این حکم ، اطلاق ادله و عدم لزوم مباشرت در امر حضانت است .
بنابراین اگر با بیماری مسری سرپرست ، صحت جسمانی طفل در معرض خطر قرار بگیرد؛ بدین نحو که بیماری به طفل سرایت کرده و موجب اضرار او شود حق حضانت ساقط می شود و در غیر این صورت ، با تمسک به روایت «لاعدوی » و همچنین اطلاق ادله می توان قائل به عدم سقوط حضانت سرپرست شد.