حقیقت و اقوال فلاسفه اسلامی و فلاسفه غرب مقاله

خلاصه ماشینی:

"معمولا،صدق در مقابل کذب استعمال‌ می‌شود نه در مقابل خطا،و دروغگو کسی نیست که حتما غلطی را گفته باشد بلکه دروغگو آن کسی است که امری را که خود یقین دارد که غلط است،حقیقتی می‌نمایاند و به خلاف‌ صدق که عبارت است از اینکه شخص آنچه را که خود به حقیقی بودن آن معتقد است، حقیقی معرفی می‌کند(اگرچه در واقع حقیقت نباشد)و بنابراین به میان صدق و حقیقت‌ ارتباط صروری موجود است نه میان کذب و خطا در نتیجه شهادت کسی که در بند صداقت‌ است ممکن ـاست که مقرون به خطا و ناصواب باشد و شهادت دروغ‌گویی ممکن است مقرون‌ به حقیقت و صواب. هیچگاه به ما چیزی را،که در این صورت واقعیات تام و تمام پیدا کرده باشد،نمی‌توان نشان داد بدین اعتبار،صورت علمی یا عین ثابت هم معنی با در ایدئال‌ است و حقیقت عبارت از مطابقت واقع است با عقل؛یعنی علم الهی نه با ذهن؛یعنی علم‌ انسانی. نطریات دراین‌باره مختلف است: الف:نظر اصحاب مذهب اصالت معنی(که خود به دو دسته تقسیم می‌شوند) صاحبان این مذهب یعنی اصالت معنی قائلند به اینکه متعلق علم،جز صورت‌های‌ عملی چیز دیگر نیست،حقیقت را در مطابقت حکم با متعلق فکر،از آن جهت که تفکر شده‌ است،می‌دانند. :ب:نظر اصحاب مذهب اصالت واقع:صاحبان این مذهب قائلند که ذهن،مستقیما اشیاء را درمی‌یابد و معتقدند که حقیقت عبارت است از مطابقت فکر با اشیاء،مثلا پزشک وقتی اعضاء و عمل اعضای مریضی را چنانکه هست تصور می‌کند،نسبت به حالت او تصور حقیقی دارد."

کلید واژه های ماشینی:

حقیقت ، مطابقت ، فلسفه ، صدق ، ذهن ، واقع ، کذب ، ادراکات ، خطا ، فکر