چکیده:
مقدمه: از آنجا که تاثیر آموزش محیط بالینی بیشتر از برنامه درسی آموزش نظری است و از آنجا که دانشجویان آنچه را که اساتیدشان انجام می دهند، تکرار می کنند نه آنچه را که اساتیدشان می گویند چگونگی تعامل استاد در محیط های آموزش بالینی از دید دانشجوی پزشکی، با عنایت به نقش الگویی استاد در انتقال ویژگی های حرفه ای گری پزشکی به دانشجوی خود، موضوع ارزشمندی برای بررسی است. از این رو پژوهش حاضر، ابعاد تعامل پنج گانه استاد طی برنامه درسی بالینی را از دید دانشجویان، بررسی و رتبه بندی نموده است. روش: توصیفی از نوع پیمایشی و جامعه آماری نیز کلیه دانشجویان کارآموز و کارورز دانشگاه شاهد در سال 2-91 بودند (175=N) که حسب فرمول کوکران و جدول کرجسی و مورگان، 123 نفر نمونه انتخاب شد. ابزار پژوهش، پرسشنامه محقق ساخته سنجش ابعاد تعاملی استاد پزشکی بود که روایی صوری و محتوایی آن حسب نظر متخصصان و پایایی آن نیز طی آلفای کرانباخ برابر با 0/95 بود. یافته ها: میانگین پایین تر از متوسط، تعامل استاد با دانشجو (2/63) و نیز میانگین بالاتر از متوسط تعامل استاد با بیمار (3/29) در برنامه درسی بالینی، معنادار بوده است، ولی میانگین نحوه تعامل استاد با همکار (3/16)، با مردم (2/95) و با خود (3/00)، غیر معنادار بود. رتبه بندی استنباطی میانگین ابعاد تعامل استاد، به ترتیب با بیمار (3/72)، همکار (3/44)، خود (3/18)، مردم (2/71) و دانشجو (1/95) بوده است (0/05≥P). نتیجه گیری: ضرورت تقویت دانش و مهارت عملی تعامل استاد پزشکی به خصوص با دانشجوی خود و نیز با مردم، با خود و با همکار مبین توجه صرف استاد به تعامل مطلوب صرف با بیمار در محیط های آموزش بالینی است. تعامل کم تر از میانگین با دانشجو، می تواند، ناخواسته منشا آموزش هایی نامناسب از سوی استاد برای دانشجوی بالینی باشد
Background and Objective: The impact of clinical environment
training is more than theoretical training curriculum, and the students
do what the teachers do, not what the teachers say, so According to
the role modeling of the teacher in transferring the professional
features, the howness of teacher's interaction in the clinical
environments, observed from the view points of the medical students,
is a valuable subject for studying. Then this study investigates and
classifies five dimensions of teacher's interactions in clinical
curriculum from the view points of the medical students. Method: The
method of study is descriptive, surveying type. The population was all the
stagers and interns of Shahed University, in the academic year 1391-2
(N=175), out of which, and with recourse to Krjsy and Morgan table, 123
sample were selected. The research instrument was researcher-make
questionnaire on the interactive dimensions assessment of medical
teachers. The form and content validity of the device was met and the
coefficient Cronbach's alpha was 0/95.
Results: The less-than-half average of teacher's interactions with
students (2/63) and the more-than-half average of his interactions with
patients (3/29) in clinical curriculum were significant. But the average
of howness of teacher's interactions with colleague (3/16), with people
(2/95) and with himself (3/00) was not significant. The Inferential test,
presented average ranking of teacher's interaction was as such: teacher's
interactions with patient (3/72), with the colleage (3/44), with himself
(3/18), with people (2/71) and finally with students (1/95) (P≥0/05).
Conclusion: The necessity of improving the knowledge and practical
skill of medical teacher especially with his student and with people,
with himself and with colleague signifies the pure attention of the
teacher being focused on an acceptable interaction with patient in
Clinical educational environments. The less-than-average interation
with student could, undesireably, result of unsuitable education of the
teachers to the clinical students.
خلاصه ماشینی:
(یمانی و همکاران ، ١٣٩٠ ش ) علیرغم تشخیص مشترک این موضوع که حرفه ایگری امری حیاتی در پزشکی میباشد، آموزش پزشکی در تعیین برنامه درسی برای تدریس رفتارهای حرفه ای و توسعه ابزارها و روش های ارزیابی نتایج یادگیرندگان با چالش مواجه بوده است .
) با عنایت به نکات فوق ، مسأله اساسی پژوهش حاضر «بررسی چگونگی تعامل اساتید در محیط های آموزش بالینی از دید دانشجویان پزشکی » میباشد که طی آن ، برنامه درسی بالینی وی در راستای انتقال حرفه ایگری در ابعاد نحوه تعامل استاد با دانشجو، با بیمار، با همکار، با مردم و با خود از دید دانشجویان ، مورد بررسی و رتبه بندی قرار گرفته است .
/ تحلیل انجام شده در بعد نحوه تعامل استاد با همکار در برنامه درسی بالینی، بیان گر آن است «t تک نمونه ای» مؤلفه های شماره ٣١، ٣٢ و ٣٦ در سطح ٠/٠٥ معنادار بوده و مؤلفه «توجه به روابط دوستانه با همکاران خود» با میانگین (٠/٩٦٣±٣/٣٢٥) بالاترین نمره را از نظر دانشجویان کارآموز و کارورز به خود اختصاص داده است (جدول ١).
) نتایج حاکی از آن بود که در میان مؤلفه های نحوه تعامل استاد با همکار در برنامه درسی بالینی، مؤلفه «توجه به روابط دوستانه با همکاران خود»، بالاترین نمره را از نظر دانشجویان کارآموز و کارورز به خود اختصاص داده است .