چکیده:
اتحادیة اروپا و ناتو 21 عضو مشترک دارند، به همین دلیل، بررسی چالشها و فرصتهای روابط این دو نهاد در حوزة سیاست بینالملل بسیار مهم است. اتحادیة اروپا قدرت غیرنظامی با قابلیتهای اقتصادی-اجتماعی و امنیت نرم است و قابلیتهای نظامی آن در قالب سیاست دفاعی و امنیتی اروپا اهمیت کمتری دارد، اما ناتو در نخستین نگاه پیمانی نظامی و امنیتی بیشتر تحت نفوذ آمریکا شناخته میشود. از دهة نود اتحادیة اروپا قابلیتها و فعالیتهای خود را در حوزة «سیاست خارجی و امنیتی مشترک» و بهویژه «سیاست امنیتی و دفاعی اروپا» توسعه داده است. اعضای اتحادیة اروپا در نظر دارند با «نیروی استقرار سریع اروپایی» و با همراهی «نیروی واکنش سریع ناتو» توانمندیها و قابلیتهای لازم را به دست آورند. یافتههای این پژوهش نشان میدهد که «سیاست مشترک دفاعی اتحادیة اروپا» تکمیلکنندة ناتو و نه در تقابل با آن تعریف میشود. نویسندگان این مقاله میکوشند چالشها و فرصتهای موجود در روابط اتحادیة اروپا و ناتو و همچنین تأثیر این کنشها در منافع ایران در منطقه و جهان را شرح دهند. تدوین این مقاله به روش جمعآوری کتابخانهای-اسنادی و به صورت «توصیفی-تحلیلی» است. همچنین، از منابع مختلفی نظیر کتابهای مرتبط، پایگاه دادهها، بانکهای اطلاعاتی و مقالات معتبر استفاده شده است.
The Europe Union (EU) and North Atlantic Treaty Organization (NATO) share 21 members، so evaluating the challenges and opportunities in the field of international politics is very important. European Union is a civilian power with economic and social capabilities، and soft security، and its military capabilities in the form of «European Security and Defense Policy» is less important. But NATO in the first look is known as a military and security alliance which is broadly beneath the United States. EU has developed its capabilities and activities in the field of «Common Foreign and Security Policy» (CFSP) and especially «European Security and Defense Policy (ESDP)» since the 1990s. Europe Union intends to make cooperation between «European rapid deployment force» and «NATO Rapid Reaction Force» to achieve the required competency and capabilities. Our findings suggest that «European Common defense policy» must define as complementary and not in conflict with NATO. The author attempts to explain the challenges and opportunities exist in the relations between Europe Union and NATO، and evaluating its impacts on Iran''s national interests in the region and the world.The method of this paper is library collection and it is developed in a «descriptive- analytical manner. Furthermore،the variety of sources، such as related books، databases and papers، have been used.
خلاصه ماشینی:
تاریخچۀ روابط در سال ١٩٩٠، پس از حملۀعراق به کویت ، برخی از دولت های اروپایی -به رهبری فرانسه - به این نتیجه رسیدند که ازقابلیت های نظامی خارج از ناتو برای پاسخگویی به تهدیدات دور از اروپا برخوردار نیستندو با مشورت با ایالات متحده به دنبال ایجاد «هویت دفاعی و امنیتی اروپا»١ در داخل ناتو بودند.
اجلاس هاوتوافق نامه هادر زمینۀ دفاع مستقل اروپایی تاکنون از یک سو از لحاظ نظری موجب نزدیکی دیدگاه هاو کاهش اختلافات نظری دربارة اهداف ، ابعاد، برنامه ها، چگونگی تصمیم گیری و مشارکت اعضاو نحوة تأمین هزینه هاو نحوة ارتباط نظام امنیتی مشترک با سایر نهادهای نظامی موجود نظیر ناتوو اتحادیه اروپای غربی شده است و از سوی دیگر به لحاظ عملی منجربه دستاوردهای نسبتا مهمی در زمینۀ ایجاد ساختارهای حقوقی همکاری و همکاریهای عملیاتی شده است .
در راستای این اعلامیه ، فرماندهی مشترک ضربت اروپایی و ناتو واحدهایی را برای اجرای مأموریت های صلح و امنیت سازی شورای امنیت ملل متحد به افغانستان ، لیبریا، جنوب لبنان ، کنگو، اتیوپی، اریتره ،و گرجستان اعزام کرده است .
اتحادیۀ اروپا همچنین در راستای سیاست ارتقای توانمندیهای این نیروبه تجارب صلح و امنیت سازی نیروهای اروپایی عضو ناتو در گسترة مناسبات فراآتلانتیکی توجه ویژه ای نشان داده است .
نقش آن ها بر عهده گرفتن عملیات نظامی تحت رهبری اتحادیه در واکنش به بحران های بین المللی است ، البته در شرایطی که ناتو به عنوان مجموعۀ نظامی وارد نشودو این مأموریت هابه منظور توسعۀ سیاست امنیتی و دفاعی مشترک اتحادیه باشد.