چکیده:
هدف از این تحقیق، بررسی جایگاه ورزش در اشعار ملک الشعرای بهار است. به همین منظور، ابیات و اشعار منتخب در 8 حوزهی مفهومشناسی ورزش از نگاه ملک الشعرای بهار، ضرورت و اهمیت ورزش از نگاه بهار، ورزش و کودکی، ورزش درگذار دیروز و امروز، ورزش و خردگرایی، ورزش و معنویت، ورزش و مشاغل و ورزش و سلامت مورد بررسی قرار گرفت. منبع اصلی تحقیق، دیوان کامل اشعار ملک الشعرای بهار، بر اساس نسخهی 1344 که توسط انتشارات نگاه در سال 1387 چاپشده و سایر منابع مرتبط با موضوع است. این تحقیق، بهروش توصیفی بر اساس مطالعات کتابخانهای صورتگرفته است. یافتههای تحقیق نشان داد که ورزش در اشعار ملک الشعرای بهار در جایگاههای مختلفی ازجمله مشق و تمرین، کار و حرفه، تلاش و کوشش، کسبکردن، ریاضتبردن و زراعت مورد استفاده قرار گرفتهاست. این یافتهها نشان میدهد که ورزش در نگاه ملک الشعرای بهار، از جایگاه ویژهای برخوردار بوده که نه تنها مورد وثوق استاد بهار است، بلکه ایشان در نصایح خود انسانها را بسیار به ورزش توصیه نمودهاست که میتوان بسیاری از دیدگاههای وی را برای توسعهی فرهنگ تربیت بدنی و ورزش کشور بهکار بست.
خلاصه ماشینی:
این یافتهها نشان میدهد که ورزش در نگاه ملک الشعرای بهار، از جایگاه ویژهای برخوردار بوده که نه تنها مورد وثوق استاد بهار است، بلکه ایشان در نصایح خود انسانها را بسیار به ورزش توصیه نمودهاست که میتوان بسیاری از دیدگاههای وی را برای توسعهی فرهنگ تربیت بدنی و ورزش کشور بهکار بست.
کلید واژگان: ورزش، اشعار ملک الشعرای بهار، جایگاه ورزش در شعر، نظم فارسی مقدمه تربیت بدنی و ورزش بخشی از میراث فرهنگی کشور است که بررسی آن از وضعیت تاریخی و اجتماعی فرهنگی ایران جدا نیست.
نتایج پس از مطالعهی دیوان کامل ملک الشعرای بهار و استخراج اشعار منتخب که در آنها از واژهی ورزش بهرهگیریشده بود، ابیات مورد نظر با برخی اسناد و منابع موجود تطبیق دادهشد و در در جایگاههای مختلف بررسی شد.
در قصیدهی دیروز و امروز، بهار به تحلیل تفاوتهای میان آداب، رسوم و عقاید پیشینیان و مردم امروز [هم عصر ملک الشعرا] میپردازد که ورزش نیز یکی از مواردی است که مورد توجه قرار گرفتهاست: یک روز بود ورزش و ورزشگری سبک امروز مرد ورزش، اولی و اوقر است از بیت حاضر، چنان استنباط میشود که پیش از آن زمان، ورزش و ورزشکار در میان مردم از اقبال برخوردار نبوده و پرداختن به تمرینات جسمی و بدنی دون شأن انسانی بودهاست و آنهایی که به تقویت جسم و ورزش میپرداختند، از منزلت کمی برخوردار بودهاند.
· ورزش و خردگرایی در نگاه ملک الشعرای بهار نیز همچون ابوالقاسم فردوسی، اگرچه ورزندگی تن بلند جایگاه است، لیکن زمانی میتوان بر این جایگاه تکیه زد که ورزشگر برخوردار از تواناییهای جسمانی است و از عقل و خرد نیز بیبهره نباشد.