چکیده:
امام سجاد علیه السلام در این فراز از دعای خود، از دنیا شکوه می کند که ما را گرفتار حیله و مکر خود ساخته است. ازآنجاکه نعمت های دنیوی نظیر خوردنی ها، پوشیدنی ها و صرف وقت برای این امور، ما را از دستیابی به سرمایه های ماندگار اخروی بازمی دارد، خسارت بار و فریبنده هستند. کسانی که برای دنیا اصالت قائل هستند و دنیا را برای خود دنیا و لذت های آن می جویند، این نوع نگرش نامطلوب و خسارت بار است؛ زیرا ما را از سرمایه های عظیم و جاودان اخروی بازمی دارد. سرانجام اینکه علی رغم فریبندگی دنیا، آدمی با اعمال اختیاری و با اراده کامل خویش، در همین دنیا سعادت اخروی را برای خویش رقم می زند. این در صورتی است که نگاه به دنیا اصیل و برای خود دنیا نباشد، بلکه مقدمه ای برای کمال و عبودیت و بندگی خدا باشد.
خلاصه ماشینی:
"برای نمونه، ما با بخشی از پولی که از تلاش و کار خود به دست آورده ایم، مقداری سیب فراهم می آوریم که دارای ارزش محدود است و از خوردن آن لذتی محدود به ما دست می دهد؛ اما اگر تلاشی اندک، حتی به اندازه یک دقیقه، صرف امور اخروی کنیم، خداوند در بهشت به پاس آن تلاش و عمل خیری که انجام داده ایم، ما را از میوه های بهشتی برخوردار می کند که تا ابد در اختیار ما قرار می گیرند؛ میوه هایی که هیچ گاه تمام نمی شوند و نیز هرگاه ما اراده کنیم آن میوه ها در اختیار ما قرار می گیرند و همچنین لذتی ابدی و توصیف ناپذیر و عاری از رنج و مشقت از آنها عاید ما می شود.
درمقابل، اگر انسان برای دنیا اصالت و استقلال قایل نباشد و از آن برای انجام عمل صالح و کسب رضایت خدا استفاده کند و دنیا را ابزاری برای دستیابی به سعادت ابدی آخرت قرار دهد، دراین صورت به کمال مطلوب خود دست یافته و تجارتی سرشار از سود داشته است.
حال چگونه انسان حاضر نمی شود سختی و زحمت صرف اندکی از وقت خود برای عبادت و انجام اعمال خیر را تحمل کند تا درمقابل، خداوند بهشت را به او بدهد؛ بهشتی که خداوند درباره عظمتش می فرماید: «وسارعوا إلی مغفرة من ربکم وجنة عرضها السماوات والأرض أعدت للمتقین» (آل عمران: 133)؛ و بشتابید به سوی آمرزشی از پروردگارتان و بهشتی که پهنایآن [به قدر ]آسمان ها و زمین است، [و ]بهر پرهیزکاران آماده شده است."