چکیده:
روایت «حب علی حسنلا لا تضر معها سیئلا، وبغضه سیئلا لا تنفـع معهـا حسـنلا» حـدیث مشـهور و مستفیضی است که به سبب پیوند و ارتباط با عقاید و کلام شیعی، از اهمیت والایی برخوردار است . پژوهش پیش رو بر آن است تا نخست سیر نقل روایت را در میان منابع و مصادر روایی شناسایی کند، سپس با دستیابی به اسناد و طرق گوناگون روایت و با کنکاشی رجالی، کیفیت سندی آن را مطالعـه نماید. بخش پایانی این نوشتار به واکاوی مراد و مقصود روایت اختصاص یافته است که از رهگذر نقد و بررسی اقوال گوناگون به بیان برداشت ها و تاویلات مقبول و نامقبول از روایت میپردازد.
خلاصه ماشینی:
"(موسوی خویی ، ١٤١٣ق ، ج ١١، ص ٢٨٦) اما با توجه به موضوع حدیث مورد بحث ضعف ها و جرح های گفته شده برای عبدالله نمی تواند این روایتش را از صحت و مقبولیت بیندازد، زیرا او در این روایت نه تنها ذینفـع نبـوده است ، بلکه برخلاف موضع بی طرفانه یا احیانا مخالفش نسبت به امام علی ع عمـل کرده و فضیلتی از امام را آشکار کرده است .
پس واژة «حب » در این روایت به معنی حب کامل و ایمان حقیقـی اسـت کـه هـیچ گناهی نمی تواند بدان ضرر برسـاند(طریحـی ، ١٣٧٥ش ، ج ١، ص ٤٤٢)، زیـرا محبـت حقیقی و کامل باعث تقوای انسان از هر گناهی مـی شـود و محـب حقیقـی ، رضـای محبوب را بر خواست خود ترجیح می دهد و از آنجا که رضای امام علی ع در ترک محرمات و انجام واجبات است ، محب ایشان نیز بدین شرط به رضای محبوبش گردن می نهد و در انجام واجبات و ترک محرمات تمام تلاش خود را خواهد داشت (عاملی ، بی تا، ص ٢٢٧) و در حقیقت همین اندازة تلاش او را می توان خط کـش انـدازه گیـری میزان محبت او به امام ع دانست ؛ یعنی به هر اندازه که محب امام علی ع در پیروی از محبوبش بکوشد و در راه انجام واجبات و ترک محرمات ممارست کند، به همـان اندازه می توان او را دوستدار و محب محبوبش قلمداد کرد."