خلاصه ماشینی:
"ولی وقتی که مرحوم محمد علی فروغی در هنگام تصحیح و مقابله غزلهای سعدی،با دلایلی که به تفصیل در مقدمه کتاب آورده است،تصمیم میگیرد تا بر عکس گذشتگان و روش معمول بین نسخه برداران آثار شیخ اجل سعدی،به جای آوردن غزلهای شاعر در فصل جداگانه با نامهای (طیبات-بدایع-خواتیم-غزلهای قدیم- ملمعات)همه غزلهای سعدی را در یک فصل و تحت عنوان«غزلیات»گرد آوری نماید،هنگام تنظیم غزلها براساس حرف آخر کلمه قافیه؛برای نخستین بار متوجه پیوستگی بین این دو غزل شده است،و از آنجایی که مشغول کار مهمی چون تصحیح و مقابله کلیه آثار این شاعر و سخن سرای بزرگ بوده است؛در متن مقدمه غزلیات سعدی؛ ضمن اشارهای کوتاه،از دقت بیشتر در این امر و پرداختن به چگونگی و علت پیوستگی این دو غزل خودداری ورزیده و تنها نوشته است که: «همچنین غزل شماره 379 که ه این بیت تمام میشود: {Sسعدی از دست فراغت همه روز این میگفت# عهد بشکستی و من بر سر پیمان بودمS} پیش از غزل 380 به این ترتیب آغاز میشود: {Sآمدی وه که چه مشتاق و پریشان بودم# تا برفتی زبرم صورت بیجان بودمS} و به این ترتیب مطلع و مقطع این دو غزل که یک نوع پیوستگی دلپسندی دارند،به هم مرتبط میشوند."