چکیده:
سابقه و هدف: پرستاري ازجمله مشاغلي است كه بهدليل مواجه شدن با تنشهاي مختلف در محيط كار و ساعات كاري فشرده، در معرض فرسودگي شغلي بوده و اين عامل مي تواند بر سبك زندگي تاثير منفي بگذارد. هدف از اين مطالعه بررسي ارتباط فرسودگي شغلي باسبك زندگي ارتقادهنده سلامت در پرستاران شاغل در بيمارستان هاي استان ايلام در سال 1393 بود.
مواد و روش ها: اين مطالعه به صورت توصيفي- تحليلي و مقطعي روي 80 نفر پرستار در استان ايلام انجام شد. ابزار جمع آوري داده ها پرسشنامه فرسودگي شغلي مسلش و پرسشنامه سبك زندگي ارتقادهنده سلامت بود. روايي و پايايي اين پرسشنامه ها در مطالعات قبلي تاييد شده بود. آناليز داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS (نسخه 20) و آزمون همبستگي پيرسون، نمودار پراكنش، آزمون t مستقل و آزمون tukey انجام شد.
يافته ها: نتايج نشان داد بين فرسودگي شغلي و اجزاي پرسشنامه سبك زندگي ارتقادهنده سلامت شامل مديريت استرس (71/0r=-، 01/0p-value=)، روابط بين فردي (58/0r=-، 03/0p-value=)، خودشكوفايي در زندگي (63/0r=-، 03/0p-value=)، مسووليت پذيري در مورد سلامت (71/0r=-، 01/0p-value=)، تغذيه (36/0r=-، 04/0p-value=)، فعاليت بدني (29/0r=-، 05/0p-value=) و نمره ي كلي سبك زندگي ارتقادهنده سلامت (67/0r=-، 02/0p-value=) همبستگي معكوسي وجود داشت. نتايج حاصل از آزمون tukey نشان داد كه تفاوت معناداري در ميانگين نمره ي نهايي سبك زندگي ارتقادهنده سلامت درگروه هاي سني مختلف وجود نداشت. همچنين آزمون tukey نشان داد در افراد با سن بالاتر از 35 سال بين سن و فرسودگي شغلي رابطه ي مستقيم معني داري وجود دارد.
نتيجه گيري: نتايج مطالعه نشان داد كه فرسودگي شغلي روي سبك زندگي ارتقادهنده سلامت تاثير دارد و ضروري است كه راه كارهاي حمايتي و مديريت كنترل استرس در محيط كار را براي افزايش سطح سبك زندگي ارتقادهنده سلامت افراد و جلوگيري از تاثيرات دراز مدت فرسودگي شغلي ايجاد شود.