چکیده:
هدف از پژوهش حاضر، مقایسه اثر هشت هفته تمرین تداومی و تناوبی بر دستگاه پرو-بیانپی/کورین در بیماران قلبی پس از عمل جراحی پیوند شریان کرونر بود. بدین منظور، 36 بیمار (27 مرد و نه زن) (با میانگین سنی 81/ 5±32/ 60 سال، قد 25/ 9±64/ 164 سانتیمتر، وزن 23/ 14±86/ 73 کیلوگرم، میزان چربی زیرپوستی 28 /4±30/ 32 درصد، میزان فشار خون استراحتی اندازهگیری شده در حالت نشسته به ترتیب سیستولی67/49±142/6 و دیاستولی 16/ 5±50/ 84 میلیمتر جیوه و ظرفیت عملکردی 49/ 2±8/ 7مت) هدفمند انتخاب شدند و سپس، بهصورت تصادفی در سه گروه کنترل (بدون انجام برنامه تمرینی)، تمرینات تداومی و تناوبی (سه جلسه تمرین در هفته به مدت هشت هفته) با شدتهای بهترتیب 65 تا 80 درصد و 80 تا 95 درصد ضربان قلب ذخیره جایگذاری شدند. نمونهگیری خونی نیز 48 ساعت قبل و بعد از دوره تمرینی انجام شد. پس از تعیین غیرطبیعی بودن توزیع دادهها از طریق آزمون شاپیروـویلک، از آزمونهای ویلکاکسون و کروسکال والیس جهت تجزیه و تحلیل نتایج استفاده شد. نتایج نشان داد که در گروه کنترل، پرو-بیانپی افزایش یافته و کورین و بیانپی کاهش معناداری داشتهاند (P=0.005,0.012,0.00). همچنین، در هر دو گروه تمرین تداومی و تناوبی، پرو-بیانپی و بیانپی کاهش و کورین افزایش یافتهاند؛ اما این تغییرات تنها در گروه تمرین تناوبی معنادار بودند (P=0.005,0.002,0.002) علاوه بر این، تفاوت بینگروهی این تغییرات نیز معنادار بود(P≤0.001). بهطورکلی، تمرین تناوبی در مقایسه با تمرین تداومی باعث بهبود بیشتر دستگاه پرو-بیانپی/کورین پس از عمل جراحی پیوند شریان کرونر میشود.
خلاصه ماشینی:
"پس از ارزیابیهای بالینی اولیه شامل: شرح حال، سابقۀ بیماریهای قلبی ـ عروقی و معاینات بالینی و تشخیصی، آزمودنیها بهصورت هدفمند و براساس معیارهای ورود و حذف از پژوهش انتخاب شدند (براساس اطلاعات پروندۀ پزشکی که یک هفته قبل از شروع برنامۀ بازتوانی تشکیل شده بود، زنان و مردان بیماری که در دامنۀ سنی 50 تا70 سال قرار داشتند؛ یک ماه از عمل جراحی به شیوه ON- PUMP 2 در آنها میگذشت؛ در طبقۀ سطح خطرپایین 3 قرار داشتند (تعیین سطح خطر پایین اختلال قلبی بر اساس POST-CABG Patient یکی از دو نوع روش عمل جراحی پیوند شریان کرونر می باشد که در آن از دستگاه پمپ قلبی ریوی حین عمل استفاده می شود Low Risk اطلاعات موجود در پرونده انجام شد که شامل: سن، ظرفیت عملکردی ≥7 مت، شدت بیماری و بیماریهای همزمان، تغییرات ضربان قلب و الکتروکاردیوگرام 1 (ECG) در حالت استراحت و هنگام تست ورزش بود) (24)؛ دارای سابقۀ آنفارکتوس قلبی، عمل جراحی دریچه یا تنگی دریچۀ آئورت، کاردیومایوپاتی، کسر تخلیه 2 (EF) زیر30 و محدودیت حرکتی نبودند) آزمودنیها شامل 36 نفر (27 مرد و نه زن) از افراد واجد شرایط بودند که به دلیل عدم دسترسی یکباره به تمام آنها در یک نوبت، نمونه گیری در سه نوبت به صورت هر دو ماه یکبار و هر بار 12 نفر (نه مرد و سه زن) طبق معیارها انجام گرفت و این افراد، به طور مساوی و تصادفی در سه گروه چهار نفرۀ کنترل، تمرین تداومی و تمرین تناوبی (سه مرد و یک زن در هر گروه) جای گرفتند؛ به طوریکه در پایان دورۀ کلی پژوهش، کل نمونههای لازم در سه گروه (36 نفر درقالب سه گروه 12 نفره که در تمامی گروهها به صورت یکسان نه مرد و سه زن وجود داشت) جمعآوری شدند."