چکیده:
اندونزی بزرگترین مجمعالجزایر کره خاکی و چهارمین کشور پرجمعیت جهان میباشد و از این لحاظ بزرگترین کشور اسلامی به شمار میرود. اسلام در این کشور با آن که
دیرتر از بسیاری کشورهای مسلمان وارد شد، به تدریج سراسر جزایر مسکونی آن را تحت پوشش قرار داد و جالب آن که ورود و گسترش آن نیز بر خلاف برخی از نقاط
اسلام نه از راه لشکرکشی، بلکه به گونه مسالمتآمیز و فرهنگی بوده است.
این شیوه ورود و گسترش اسلام، در حیات فرهنگی و تعامل مردم آن دیار با دین از سویی و روابط مذاهب اسلامی با یکدیگر از سوی دیگر، بیتأثیر نبوده است؛ به
طوری که مردم این کشور در سایه باور ژرف به اسلام و به کار بستن احکام آن توانستند هویتیافته و اسلام توانست شیرازه بند ملت صد پاره و ساکنان جزایر پراکنده گردد
و استقلال و وحدت ملی آنان در اثر آن تأمین شود. اکنون نیز اختلافات مذهبی که توسط استعمار یا ایادی داخلی آن در بعضی نقاط جهان اسلام مشاهده میگردد، در
میان پیروان مذاهب گوناگون اعم از شیعه و سنی در اندونزی مشاهده نمیشود و مردم بر مشترکات دینی به ویژه محبت اهل بیت پیامبر صلیاللهعلیهوآله و بزرگداشت عاشورای
حسینی و زیارت مزار بزرگان دینی و عرفانی و توسل به رهبران پاک و معصوم پای میفشارند.
خلاصه ماشینی:
"اسلام در این کشور با آن که دیرتر از بسیاری کشورهای مسلمان وارد شد، به تدریج سراسر جزایر مسکونی آن را تحت پوشش قرار داد و جالب آن که ورود و گسترش آن نیز بر خلاف برخی از نقاط اسلام نه از راه لشکرکشی، بلکه به گونه مسالمتآمیز و فرهنگی بوده است.
» (2) این گزارشها نشان میدهد که در قرن بیستم و در شرایطی که تصور میشد پیشرفت اسلام در جهان در اثر نفوذ روز افزون فرهنگ لیبرال دموکراسی غرب از سویی و پیشروی مهار گسیخته مارکسیسم از سوی دیگر به چالش خوانده شده، مردم جنوب شرقی آسیا خود را از دام فرهنگهای بومی محلی و اندیشهها و آداب چینی و هندی رهانده و تقریبا بیتوجه به مکاتب و فلسفههای غربی، به معنویت و اسلام، اقبال گسترده نشان میدادند.
آیین اسلام، نجاتبخش اندونزی از استعمار استعمار جزایر و سرزمینهای جنوب شرق آسیا از جمله مجمع الجزایر اندونزی مانند سایر نقاط استعمارزده، تاریخ غمبار و عبرتآموز دارد و صفحه سیاهی از فرهنگ و گذشته سیاسی غرب را از سویی و مقاومتها و حماسهآفرینیهای مردم منطقه به ویژه مسلمانان را از سوی دیگر به خود اختصاص داده است.
پس از پیروزی انقلاب اسلامی در ایران که جریان وهابیت با کمک پیدا و پنهان خارجی در صدد تفرقه در میان مسلمانان و ترویج افراطیگری برآمد، در کشور اندونزی تلاشهای فراوانی از قبیل ساختن مدارس و مساجد، نشر و توزیع کتابهای وهابیت و ضدشیعی را آغاز کرد ولی به دلیل روحیه مدارا و همزیستی مسالمتآمیز مردم و فرقههای اسلامی، توفیق چندانی به دست نیاورد و نه تنها مردم و اقلیتی را به خشونت و افراطیگری وانداشت بلکه اظهارات ضد شیعی قابل ملاحظهای از سوی رهبران اهل سنت نیز ارائه نگردید."