چکیده:
اهمیت گونههای مختلف گردشگری در سطوح بینالمللی، ملی و منطقهای از نظر تعداد گردشگران و درآمدزایی در حال افزایش است. توسعهی گردشگری اجتماعی فرهنگی با تأکید بر قومیت از گزارههایی است که در پایداری آداب و رسوم اقوام اثرگذار است. در جوامع چند قومی، گردشگری میتواند همبستگی، انسجام و ارائهی فرصتهایی برای تلفیق مرزهای قومی را حمایت کند و رقابت و همکاری میان اقوام را ترغیب نماید. قومیتگرایی به عنوان جاذبهی گردشگری و استراتژی مناسب برای ایجاد روابط دوستانه و صمیمانهتر، درآمدزایی و بهبود تبادلات بینالمللی با جوامع دیگر است. در این عرصه شناخت مردم از خود، دیگران و از سرزمینهای مختلف بیشتر خواهد شد. پژوهش حاضر با رویکرد تحلیلی کاربردی در صدد بررسی نقش گردشگری قومی در توسعهی گردشگری شهری کرمانشاه است. حجم نمونه 384 نفر از گردشگرانی است که در سال 1394 از شهر کرمانشاه دیدن کردهاند. به منظور سنجش نقش جاذبههای قومی در توسعهی گردشگری شهری، متغیرهای آگاهی، جاذبههای قومیت، کیفیت زندگی، رضایتمندی گردشگران، تصویر ذهنی از مقصد، مدیریت شهری و مشارکت جامعه بررسی و دادهها با استفاده از نرمافزار SPSS پردازش شده است. نتایج حاکی است مؤلفهی جاذبههای قومی با بتای (594/0) در حالت مستقیم بیشترین تأثیر و مؤلفهی مشارکت جامعه با بتای (079/0) کمترین تأثیر را بر توسعه گردشگری قومی داشتهاند. سایر مؤلفهها با توجه به میزان بتای محاسبه شده؛ مدیریت شهری (388/0)، تصویر ذهنی (238/0)، کیفیت زندگی (190/0)، رضایت گردشگران (115/0) و آگاهی (199/0)؛ در توسعهی گردشگری قومی شهر اثرگذار بودهاند. شهر کرمانشاه با وجود برخوردار بودن از نمایههای فرهنگی بسیار قوی و ریشهدار در فرهنگ قومی از جمله: زبان کردی، پوشش و لباس خاص زنان و مردان، موسیقی محلی، آوازها و رقصهای محلی، صنایع دستی و ...، نیازمند برنامهریزی و مدیریت کارآمد برای تأمین زیرساختهای مورد نیاز برای جذب گردشگران داخلی و بینالمللی است.
خلاصه ماشینی:
کشور ایران با توجه به بهره مندی از فرهنگ های قومیتی قوی از مهم تـرین منابع درآمدزای گردشگری قومی فرهنگی است ؛ مقصودی و همکـار (١٣٨٨) در پژوهشـی بـا عنــوان جایگــاه گردشــگری در تعمیــق همبســتگی ملــی در ایــران ، معتقدنــد برقــراری همبستگی ملی از چنان اهمیتی برخوردار است که دولت برای نیل به آن همـه ی تـدابیر را به کار می گیرد و گردشگری از جمله گزاره هایی است کـه مـیتوانـد بـه ایجـاد ارتباطـات مؤثر کمک شایانی نماید؛ رییسی (١٣٨٩)، در پژوهشی با عنوان «جایگـاه مـدیریت شـهری در توسعه ی میراث فرهنگی و گردشـگری» عصـر کنـونی را عصـر گردشـگری و صـنایع 1 Yang وابسته معرفی کرده و معتقد است برنامه ریزان ایران باید برای بهـره گیـری از منـابع رو بـه افزایش این صنعت ، بیشتر تلاش کنند؛ تقوایی و همکاران (١٣٨٩)، در پژوهشی بـا عنـوان تحلیلی بر توسعه ی گرشگری مذهبی، به بررسـی و ارزیـابی تـوان هـای گردشـگری شـهر نورآباد ممسنی پرداخته و قابلیت هـا و تنگناهـای ایـن امـر را مـورد توجـه قـرار داده انـد؛ حسینی و همکاران (١٣٨٩) در پژوهشی با عنـوان بررسـی اثرگـذاری توسـعه گردشـگری قومی بر موضوعات اجتماعی و فرهنگی جامعه معتقدنـد کـه بزرگتـرین تولیـد و مصـرف قرن بیست و یکم حول محور اوقات فراغت است و صنعت گردشگری در این بـین نقـش عمده ای بر عهده دارد که به عنوان بزرگترین منابع درآمد ملـی و در عـین حـال از عوامـل مؤثر در تبادلات فرهنگی میـان کشـورها اسـت ؛ قـدیری معصـوم و همکـاران (١٣٩٠)، در پژوهشی با عنـوان «همگرایـی و همکـاری محـدود منطقـه ای، راهکـاری بـرای توسـعه ی گردشگری فرهنگی» معتقدند گردشگری داخلی و بین المللی از مهم تـرین وسـایل مبـادلات فرهنگی است که تجربه ای شخصی را نه فقط از آنچه که از گذشته به جـا مانـده ، بلکـه از زندگی و جامعه ی کنونی بـه وجـود مـیآورد.