چکیده:
فروپاشی امپراتوری عثمانی، بدون تردید از مهم ترین و تاثیرگذارترین حوادث سیاسی جهان اسلام در قرن بیستم م/چهاردهم ه.ق به شمار می رود. انعکاس تاثیرات این واقعه در قرن حاضر و مخصوصا سالهای اخیر نیز دیدهمی شود. عوامل مهمی در این فروپاشی نقش داشتند، سال های درازی این روند ادامه داشت تا جنگ جهانی اول به آن پایان داد. آن چه در این میان پررنگ تر و نمایان تر بود، استقلال طلبی ملت های تحت سلطه این امپراتوری بود. ناسیونالیسم که از سال های پایانی قرن نوزدهم م. کم کم در میان این اقوام معنایافت، طی سال های منتهی به جنگ و در طول آن شدت گرفت و باعث اقداماتی از سوی این اقوام شد که به تسریع فروپاشی امپراتوری انجامید. مساله اصلی که در این پژوهش به آن پرداخته خواهد شد، بررسی نقش قومیت های عمده امپراتوری عثمانی در راستای تحقق حس ناسیونالیسی در آستانه جنگ جهانی نخست است که در نهایت منتهی به فروپاشی امپراتوری عثمانی شد.
خلاصه ماشینی:
این وقایع هم زمان باحکومت عبدالحمید بود واو برای حل بحران دست به اصلاحاتی درمقدونیه زداما تروریست ها بااین اقدامات هم نرم نشدند وهنگامی که مقام های رسمی به منظور اجرای اصلاحات عازم منطقه شدند سازمان انقلابی داخلی با برپایی قیامی سراسری به مقابله برخاست وبیشتر نواحی رابه تصرف خود درآورد ومسلمانان ومسیحیانی راکه نمی خواستند به جنبش ملحق شوند را مورد حمله قرار داد.
این موضوع از مهم ترین تفاوت های ناسیونالیسم اعراب با ترک ها و دیگر اقوام ساکن عثمانی بود.
فعالیت های این جمعیت را می توان اولین طلیعه ی هشیاری ملی اعراب و ناسیونالیسم عرب به صورت جدید خود دانست (نیک آیین ،بی تا:٦٥).
چون این جمعیت به خاطر خواسته هایش که برای موجودیت امپراتوری عثمانی خطرناک بود و کمیته ی اتحاد و ترقی به اقدامات آنان واکنش نشان داده بود نمی توانست آزادانه فعالیت کند، لذا فعالیت های خود را به پاریس منتقل ساخت و از تاریخ ١٨ تا ٢٣ ژوئن ١٩١٣ کنگره ای از نمایندگان عرب ((المؤتمر العربی الاول)) در پاریس تشکیل داد.
بدین گونه این طور نبود که از ابتدا فقط اندیشه ی ترکی گری مطرح باشد بلکه در اتحاد اسلام عرب ها هم باید می بودند یا در عثمانی گری باید همه اقوام امپراتوری باهم زندگی می کردند.
بدین ترتیب در درجه ی نخست با شکل گیری جنبش ناسیونالیسم در میان اقوام بالکان و سپس اعراب پیش از آغاز جنگ جهانی اول و در طی آن، این اقوام از راه ای گوناگون به حرکات جدایی طلبانه دامن زدند و در نهایت با کنار کشیدن از میدان جنگ و همراهی با حکومت عثمانی ،یکی از دلایل شکست عثمانی ها در جبهه های نبرد جنگ شدند.