چکیده:
راهبرد حقوقی – نظامی شهرک سازی اسرائیل در مناطق اشغالی فلسطین که از ابتدای تاسیس این رژیم جعلی تا کنون استمرار داشته است؛یکی از جنبه های فاحش نقض حقوق بین الملل کیفری تلقی می شود. در این پژوهش نویسندگان به دنبال آن هستند تا با استناد به ماده 49 کنوانسیون چهار ژنو (1949) و قواعد لاهه 1907 و هم چنین ماده هشت اساسنامه دیوان بین الملل کیفری ، اسناد سازمان ملل متحد مانند قطعنامه های 465 ، 2334 ( دسامبر 2016 )شورای امنیت ملل متحد مبنی بر ممنوعیت شهرک سازی و انتقال جمعیت غیرنظامی رژیم صهیونیستی به اراضی اشغالی فلسطین و رویه قضایی بین المللی و داخلی تعیین نمایند که آیا دکترین حقوقی رژیم صهیونیستی راجع به شهرک سازی اراضی اشغالی فلسطین با توجه به موازین حقوق بین المللی کیفری ؛ منطبق می باشد ؟نتیجه تحقیق حاضر بدین صورت می باشد که رژیم صهیونیستی با ارتکاب جنایاتی هم چون تخریب مساکن و منع دسترسی فلسطینیان به منابع طبیعی شان،محرومیت شدید از حقوق اجتماعی و فردی و انتقال جمعیت غیرنظامی خود به سرزمین های اشغالی فلسطین مرتکب جنایات جنگی بر اساس ماده 8 اساسنامه دیوان بین المللی کیفری شده است. با این حال،دیوان بین الملل کیفری در اعمال صلاحیت خود با چالش هایی هم چون اعمال صلاحیت سرزمینی،محدود سازی دیوان به اعمال صلاحیت خویش پس از 13 ژوئن 2014 و نحوه ی اجرای بازرسی ها مواجه می باشد.
Zionist settlements in the occupied Palestinian territories which have been maintained since the establishment of the fake Zionist regime are considered one of the main aspects of gross violations of international criminal law. In this study, through invoking the Four Geneva Conventions(1949) and their additional protocols(1977), the provisions of statutes of International Criminal Court and international case law , the authors seek to determine what are the concrete cases of violations of international criminal law resulting from the Zionist settlements in the occupied Palestinian territories. The result is that by crimes including the destruction of Palestinian houses and their prohibition from access to their natural recourses , severe deprivation of social and individual rights and the transfer of the civilian Zionist population into the occupied Palestinian territories , the Zionist Regime has committed war crimes under the article 8 of the statute of International Criminal Court. However, in exercising its jurisdiction ,International Criminal Court faces important challenges such as territorial jurisdiction, limiting the Court to exercise its jurisdiction following the 13 June 2014 and how to implement inspection.
خلاصه ماشینی:
در اين پژوهش نويسندگان به دنبال آن هستند تا با استناد به ماده ٤٩ کنوانسيون چهار ژنـو (١٩٤٩) و قواعد لاهه ١٩٠٧ و همچنين ماده هشت اساسنامه ديوان بين الملـل کيفـري، اسـناد سـازمان ملـل متحـد ماننـد قطعنامه هاي ٤٦٥، ٢٣٣٤ (دسامبر ٢٠١٦) شوراي امنيت ملل متحد مبني بر ممنوعيـت شـهرکسـازي و انتقـال جمعيت غيرنظامي رژيم صهيونيستي به اراضي اشغالي فلسطين و رويه قضايي بين المللـي و داخلـي را تعيـين نمايند که آيا دکترين حقوقي رژيم صهيونيستي راجع به شهرکسـازي اراضـي اشـغالي فلسـطين بـا توجـه بـه موازين حقوق بين المللي کيفري؛ منطبق مي باشد؟ نتيجـه تحقيـق حاضـر بـدين صـورت مـي باشـد کـه رژيـم صهيونيستي با ارتکاب جناياتي همچون تخريب مسـاکن و منـع دسترسـي فلسـطينيان بـه منـابع طبيعـي شـان ، محروميت شديد از حقوق اجتماعي و فردي و انتقال جمعيت غيرنظامي خود به سرزمين هاي اشغالي فلسطين ، مرتکب جنايات جنگي بر اساس ماده ٨ اساسنامه ديوان بين المللي کيفري شده است .
اين شهرکسازي ها که از يک سو مغـاير بـا حـق تعيـين سرنوشـت فلسطينان بوده و از سوي ديگر، حتي محکوميت دولت هاي متحد رژيـم صهيونيسـتي و سازمان هاي بين المللي را در پي داشته است ازجمله قطعنامـه ٢٤ مـين نشسـت کنفـرانس بين المللي صليب سرخ که «شهرکسازي ها در اراضي اشغالي فلسـطين را در مغـايرت بـا مواد ٢٧ و ٤٩ کنوانسيون چهارم ژنو١» ميداند؛ در وهله اول با بند ٤ ماده ٢ منشور ملـل متحد و اصل يکم اعلاميه روابط دوستانه و همکاري در ميان دولت هـا کـه بيـانگر اصـل عدم توسل به تهديد يا توسل به زور عليه تماميت ارضي هر کشور مي باشند؛ در تنـاقض مي باشد؛ اما آنچه که در مقاله حاضر مـورد توجـه قـرار گرفتـه اسـت ؛ نگـاه مسـتقل بـه شهرکسازي رژيم صهيونيستي در سرزمين هاي اشغالي از منظر حقوق بين الملـل کيفـري ميباشد.