چکیده:
اجرای طرح یکپارچهسازی
در استان مازندران همواره با مشکلاتی در زمینه مشارکت کشاورزان روبهرو بوده است.
هدف کلی تحقیق حاضر شناسایی عوامل مؤثر بر عدم مشارکت شالیکاران استان مازندران در
طرح یکپارچهسازی اراضی بود. جامعه آماری تحقیق کلیه آن دسته از شالیکاران استان
مازندران را که در طرح شرکت نکرده بودند، شامل میشد. ابزار تحقیق پرسشنامه بود
که بهصورت مصاحبه تکمیل شد؛ بدین منظور، با نمونهای از جامعه آماری که به روش
نمونهگیری خوشهای انتخاب شده بودند (259=n)، مصاحبههایی صورت گرفت. نتایج تحقیق نشان داد که عدم
تحویل بهموقع اراضی یکپارچهشده، احتمال کم
شدن مقدار زمین زراعی بعد از یکپارچهسازی و تفاوت مزارع از لحاظ دسترسی به منابع
آب مهمترین دلایل مخالفت شالیکاران با اجرای طرح یکپارچهسازی اراضی است. با
استفاده از شیوه تحلیل عاملی، عوامل مؤثر بر عدم مشارکت کشاورزان استان مازندران
در طرح یکپارچهسازی اراضی در ده عامل خلاصه شدند که ماهیت اجتماعی، جمعیتی، اعتباری،
توپوگرافی، آموزشی، دولتی و زراعی داشتند. این عوامل 62 درصد از واریانس عوامل
مؤثر بر عدم مشارکت شالیکاران استان مازندران در طرح یکپارچهسازی اراضی را تبیین میکنند.
Implementation of Land Consolidation Project (LCP) in Mazandaran province has faced problems in respect to farmers’ participation. This study aimed at identifying effective factors on paddy farmers’ non-participation in LCP. The target group included the paddy farmers who had not participated in LCP in Mazandaran province; and among them, 259 farmers were selected using cluster sampling method. As shown by the study results, non-delivery of consolidated land timely, probability of decreasing farming land after consolidation, and access to water resources were the main reasons of farmers for non-participation in LCP. Factor analysis results showed that ten general factors were main barriers of participation among farmers, including heritage law, population increase, financial issues, land topography, education, governmental factors and finally, agricultural issues. These factors could explain 62 percent of the variance of resistance to participate in LCP in Mazandaran province.
خلاصه ماشینی:
نتايج تحقيق نشان داد که عدم تحويل به موقع اراضي يکپارچه شده ، احتمال کم شدن مقدار زمين زراعي بعد از يکپارچه سازي و تفاوت مزارع از لحاظ دسترسي به منابع آب مهم ترين دلايل مخالفت شاليکاران با اجراي طرح يکپارچه سازي اراضي است .
با استفاده از شيوة تحليل عاملي ، عوامل مؤثر بر عدم مشارکت کشاورزان استان مازندران در طرح يکپارچه سازي اراضي در ده عامل خلاصه شدند که ماهيت اجتماعي ، جمعيتي ، اعتباري ، توپوگرافي ، آموزشي ، دولتي و زراعي داشتند.
بر اساس يافته هاي بررسي پيشينه تحقيق ، عوامل مؤثر بر عدم مشارکت بهره برداران ساير مناطق در طرح يکپارچه سازي عبارت اند از: • عوامل اجتماعي مانند قوانين ارث (جمشيدي و همکاران ، ۱۳۸۸؛ ٢٠٠٥ ,Niroula and Thapa 2004 ,2006; Bizimana et al.
اين يافتـه هـا مطابق با يافته هاي اميني و همکاران (١٣٨٦) و آشـکار آهنگـر کلايـي و همکـاران (١٣٨٥) مبني بر عدم تحويل به موقع اراضي يکپارچه شده ، ويتيکاينن (٢٠٠٤ ,Vitikainen)، نيـرولا و تاپا (٢٠٠٥ ,Niroula and Thapa) و شوهاو و همکـاران (٢٠٠٦ ,Shuhao et al) مبنـي بـر تفاوت مزارع در دسترسي به منابع آب ، و آشکار آهنگر کلايـي و همکـاران (۱۳۸۵) و زارع (۱۳۷۹) مبني بر ناآگاهي کشاورزان از فوايد يکپارچه سازي اراضي است .