چکیده:
نوشته های کوتاه اعم از شعرهای عاشقانه ، درخواست دوستی ، کاریکاتور ، تصاویر اسلحه ، متن های دستکاری شده در دیواره های سرویس های عمومی از مدارس گرفته تا سرویس های بهداشتی شهری که برخی از پیام های آنها نشان از شوخ طبعی مردم نیز دارد ، همه جا دیده میشوند که معمولا بی نام و نشان هستند اما غالبا شخصی و فردی نوشته شده اند . فضای سرویس ها خصوصا داخل اتاقک ها که کاملا خصوصی است ، نوشته ها بیشتر هدف دار هستند و متاسفانه بیشتر ، ارتباطات نوشتاری در فضاهای عمومی است . این تصاویر و دیوارنوشته ها و پیام های نوشته شده در زیر آنها ، بیشتر برای دیده شدن توسط یک شخص از همان جنسیت است . در این مقاله سعی میشود برخی ازپژوهش های انجام شده درایران و کشورهای غربی بررسی شده و چکیده ای از نتایج آنها نیز ارائه شود. هم چنین پیام های نوشتاری مردم نیز بررسی شده و نوشتارهای زنان و مردان مورد مقایسه قرار گیرد و راه حل هائی نیزکه برای جلوگیری از نوشتن در درو دیوار های توالت های و سایر اماکن ، به کار گرفته شده ، مطالبی ارائه شود .
Scrawls, doodles and stylized text adorn the walls of public bathrooms in places ranging from elementary schools to dive bars: poems penned by forlorn lovers, pleas for advice and cartoons meant to elicit chuckles. The graffiti is usually anonymous. It’s often personal. While bathroom stalls are spaces of privacy, the graffiti is very much aimed at future occupants. And unlike most forms of written communication that appear in public spaces (books, newspapers, even graffiti on buildings), these images and messages are intended for the eyes of the same sex. As a sociologist, I was curious about the content of the graffiti text and artwork, the patterns in the response and replies – and whether these responses would vary by gender. In this article, people's messages are reviewed, and women's and men's writings are compared, and in the end, solutions are also being made to prevent writing in and walls of public toilets.