چکیده:
فقدان صميميت در روابط زوجين ، ازدواج آنها را بي ثبات نموده است . اين پژوهش با هدف بررسي تأثير زوج درماني شناختي رفتاري بر صميميت زوجين جوان انجام شده است . طرح اين پژوهش ، نيمه تجربي با پيش آزمون ، پس آزمون و پي گيري با دو گروه آزمايش و کنترل است . جامعه آماري پژوهش را کليه زوجين جوان متقاضي طلاق که ٤ ماهه نخست سال ٩٤ جهت اختلاف زناشويي به دادگاه مراجعه و به مرکز مشاوره مهرآفرين قوچان ارجاع داده شدند، تشکيل مي داد. نمونه آماري مورد نياز اين پژوهش که با استفاده از نمونه در دسترس انجام گرفت ، به صورت تصادفي، انتخاب شدند. زوجين به صورت تصادفي در دو گروه آزمايش (١٠ زوج ) و گروه کنترل (١٠ زوج ) قرار گرفتند. زوج درماني شناختي رفتاري، براي گروه آزمايش در ١٠ جلسه ٩٠ دقيقه اي اجرا و گروه گواه هيچگونه مداخله اي دريافت نکردند. ابزارهاي پژوهش شامل پرسشنامه صميميت ازدواج بود. نتايج نشان داد که تفاوت ميانگين هاي تعديل شده پس آزمون دو گروه آزمايش و کنترل از نظر آماري معنادار (١٥٢٣١=F، ٠٠٠٠٥=P) و فرضيه پژوهش تأييد گرديد يعني زوج درماني شناختي رفتاري بر صميميت زوجين جوان تأثير دارد و ٨٣ درصد واريانس نمرات کل باقي مانده متأثر از زوج درماني شناختي رفتاري ميباشد. ميزان توان آماري نيز يک بود که حاکي از ميزان دقت در کشف تفاوت هاي معنادار و حجم نمونه مناسب بود. در نهايت اجراي اين روش مداخله آموزشي و درماني را براي بهبود روابط زوجين و اقدامات لازم جهت پيشگيري از مشکلات زناشويي، ارتباطي و عملکردهاي مختلف خانواده توصيه مي گردد.