چکیده:
افزایش جهانی شدن و سطح پیچیدگی زنجیرههای تأمین، آنها را در برابر اختلالات و آشوبهای محیطی بیشتر از هر زمان دیگری آسیبپذیر کرده است. با وجود این، روشهای سنتی مدیریت ریسک نمیتوانند زنجیرههای تأمین را در مواجهه با آشوبها و اختلالات یاری کنند، چرا که رویدادهای غیرمنتظره و ناگوار به دلیل پیشبینی ناپذیری و عدم قطعیتی که در آنها وجود دارد می- توانند اثرات جبرانناپذیری بر زنجیرههای تأمین بگذارند و حتی ماهیت وجودی اعضای این زنجیرهها را تهدید کنند. در چنین شرایطی کلید موفقیت و بقای عملیات زنجیره تأمین در دستیابی به تابآوری زنجیره تأمین است. از سوی دیگر، زنجیرههای تأمین خدمات درمانی از مهمترین و حیاتیترین بخشهای هر جامعهای هستند و بنابراین مسئله تابآوری برای چنین زنجیرههایی از اهمیت دوچندان برخوردار است. اما سازمانها و به ویژه سازمانهای ارائه دهنده خدمات درمانی، نمیتوانند و نباید به صورت جزایری ایزوله و دورافتاده و به شکلی مستقل از سایر اعضای زنجیره تأمین عمل کنند، چرا که همکاری و استفاده از منابع خارجی برای دستیابی به تابآوری زنجیره تأمین بسیار حائز اهمیت هستند. در همین راستا، این پژوهش با این هدف انجام شد که نقش سرمایه اجتماعی زنجیره تأمین و ابعاد سهگانه آن به نامهای سرمایه رابطهای، سرمایه ساختاری و سرمایه شناختی زنجیره تأمین را بر روی تابآوری زنجیره تأمین بررسی کند. مدل تحقیق و فرضیات آن توسط حداقل مربعات جزئی مدلسازی معادلات ساختاری
تحلیل و بررسی شدند. یافته های این پژوهش نشان داد که سرمایه ساختاری تأثیری مستقیم و مثبت بر روی سرمایه شناختی دارد.
همچنین تأیید شد که هر دوی سرمایههای ساختاری و شناختی زنجیره تأمین بر روی سرمایه رابطهای زنجیره تأمین تأثیر مستقیم و مثبت دارند. علاوه بر این رابطهای مستقیم و مثبت میان سرمایه رابطهای زنجیره تأمین و تابآوری زنجیره تأمین پیدا شد ولی ارتباط مستقیمی بین دو بعد دیگر یعنی سرمایه شناختی و سرمایه ساختاری با تابآوری زنجیره تأمین یافت نشد. در نهایت مشخص شد که سرمایه ساختاری و سرمایه شناختی با تأثیر بر روی سرمایه رابطهای، تأثیراتی غیرمستقیم و مثبت بر تابآوری زنجیره تأمین دارند.