چکیده:
پژوهش با تمرکز بر لرها و ارائه تعریف و تبیین مفهوم هویت ملی، عناصر هویت ملی ایران و دلبستگی لرها نسبت به مولفه زبان فارسی در عصر پهلوی (1299 ـ 1357 ه. ش) است. در ایران گروههای زبانی گوناگونی زندگی میکنند، این گروهها نقش سازنده و برجستهای در همبستگی و تقویت هویت ملی دارند. لرها هم ازنظر زبانی و گویشهای زبانی شباهت زیادی با زبان فارسی دارند و هم ازنظر تاریخی و فرهنگی خودشان را ایرانی میدانند. وجود دیدگاههایی مبنی بر ایرانی بودن لرها، عناصر هویتبخش دین اسلام و مذهب تشیع، زبان فارسی، تاریخ و سرزمین ایران باعث شد لرها نقش فعال و تاثیرگذاری در مسایل گوناگون ایران داشته باشند. لرها با کارآمدترین ابزارهای زبان فارسی؛ ازجمله شاهکارهای ماندگار فردوسی، سعدی، حافظ، نظامی و مولوی در غنا و گسترش زبان فارسی بعنوان زبانی فراگویشی و تعاملی نقش زیادی در همبستگی ملی داشتند. در عصر پهلوی زبان فارسی بهعنوان مولفه پایدار هویتساز و بهصورت آگاهانه برای انجام مکاتبات اداری، رسمی و علمی موردتوجه قرار گرفت.. پژوهش به بررسی نقش لرها در استحکام بخشی به وحدت ملی در ایران، میپردازد که در قالب فرضیۀ «لرها در کنار گویشهای محلی زبان لری با بکارگیری زبان فراگویشی فارسی بعنوان زبان رسمی مکاتبات، نظام اداری، آموزشی، زبان آثار و منابع مکتوب ملی و محاورهای، نقش موثری در استحکام وحدت ملی داشتهاند.» بنابراین با توجه به ماهیت موضوع، تحقیق از نوع توصیفی ـ تحلیلی و روش گردآوری اطلاعات، کتابخانهای، اسنادی و اینترنتی است.
The research focuses on the Lors and presents the definition and explanation of the concept of national identity, the elements of Iranian national identity and the attachment of the Lors to the Persian language component in the Pahlavi era(1921 -1979). There are living the various language groups in Iran, these groups have a constructive and prominent role in solidarity and strengthening national identity. The Lors are very similar to Persian in terms of language and dialects, and in terms of population dispersion and residence in more than eight provinces of the country, and historically and culturally consider themselves Iranian.The existence of Iranian views of Lors, the identifying elements of Islam and Shiism, Persian language, history and land of Iran caused them to play an active and influential role in various issues of Iran. Lors with the most efficient Persian language tools; Among the lasting masterpieces of Ferdowsi, Saadi, Hafez, Nezami and Rumi in the richness and the spread of Persian as a supra-dialectical language in Iran and the language of communication and interaction of Iranians played a great role in national solidarity. In the Pahlavi era, the Persian language was considered as a stable component of identity building and consciously for conducting administrative, official and scientific correspondence. The study examines the role of Lors in strengthening national unity in Iran, in the form of the hypothesis "Lors along with local Lori dialects using Persian as the official language of correspondence, administrative system, education, national and colloquial written works and sources, a fixed role "They have had national unity in strength."; Therefore, according to the nature of the subject, the research is descriptive-analytical and the method of data collection is library, documentary and Internet.
خلاصه ماشینی:
مقدمه و طرح مسئله ایران باوجود تنوع زیستی (عشايري، روستايي و شهري) و تفاوتهای عناصر فرهنگی (مذهبی، زبان، گویش و لهجههای مختلف) همچنان تحت عنوان سرزمین ایران و جغرافیای واحد پویایی و تداوم هویت ملی را در پی دارد و مردم ایران زبان فارسی را یکی از عوامل اصلی یکپارچگی ملی خویش میدانند برای اینکه تیرهها و تبارهای ایرانی را به یکدیگر پیوند میدهد.
پاسداری از زبان فارسی بهمثابه زبان ملی و ابزار اصلی ارتباط میان همه ایرانیان که به لحاظ آفرینش آثار مکتوب شعری و نوشتههای علمی، دینی، هنری و تاریخی از برجستهترین زبانهای تاریخ بشری است و نیز فراهمکننده زمینههای تقویت هویت اجتماعی و ملی بوده است، یکی از وظایف اصلی دولتها، نخبگان و پژوهشگران ایرانی محسوب میشود (احمدی، 1382: 20).
این پژوهش، باوجود نوسازیها و دگرگونیهای عصر پهلوی، به دنبال دستیابی شناخت زمینهها و عوامل تأثیرگذار بر نقش لُرها با تأکید بر زبان فارسی در تحکیم وحدت و تقویت هویت ملی ایران در عصر پهلوی است.
آنها ترویج زبان فارسی، توانمندبخشی به آن و ایجاد غنای فرهنگی برای مردم ایران را وجهه همت خودشان قرار دادهاند، چنانکه از تصحیح و چاپ کتب ارزشمند ادب فارسی دریغ نکردهاند؛ مثلاً، حسین پژمان بختیاری در تصحیح و تنقیح متون ادب فارسی؛ ازجمله، دیوان حافظ، دیوان جامی که نخستین چاپ در ایران بود، ترانهها یا رباعیات خیام، خمسه نظامی تلاش درخور تمجید کرده است.
از آثار چاپ شده پژمان در زمینه زبان و ادبیات فارسی میتوان به تاریخ پست و تلگراف در ایران و تصحیح و تنقیح متون: لسانالغیب دیوان حافظ، دیوان جامی، ترانه یا رباعیات خیام، خمسه نظامی و دیوان ژاله قائممقامی و غیره اشاره کرد (پژمان بختیاری،1372: 8).