چکیده:
در این مطالعه عوامل مؤثر بر طول مدت بیکاری کارجویان در ایران برای دو گروه مردان و زنان با استفاده از دادههای طرح آمارگیری نیروی کار در سال 1397 با روش روشهای ناپارامتریک، نیمه پارامتریک و پارامتریک، بررسی شده است. نتایج نشان میدهد که احتمال اشتغال برای مردان متأهل؛ همچنین زنان متأهل به ترتیب بیشتر از مردان و زنان بدون همسر است. مردان شهری نسبت به مردان روستایی دوره بیکاری طولانیتری داشتهاند؛ درحالیکه احتمال اشتغال برای زنان ساکن در مناطق شهری بیشتر از زنان ساکن در مناطق روستایی بوده است. احتمال یافتن شغل برای مردان بیکار 26 تا 30 سال و نیز مردان بالای 30 سال نسبت به بقیه، کمتر بوده است. به طور مشابه احتمال اشتغال برای زنان بیکار در گروههای سنی 26 تا 30 سال و بالای 30 سال نسبت به سایرزنان کمتر بوده است. احتمال رسیدن به یک شغل برای زنان باسابقه، بیشتر از سه برابر زنان فاقد سابقه شغل بوده است. در هر دو گروه، افراد با سطح تحصیلات پیشدانشگاهی، دیپلم و زیر دیپلم در مقایسه با افراد با سطوح تحصیلی بالاتر، از طول مدت بیکاری کمتری برخوردار بودهاند. علاوه بر این با افزایش نرخ بیکاری، طول مدت بیکاری مردان و زنان افزایش مییابد.
This study investigates the effect of individual characteristics on the unemployment duration of job seekers in Iran, using information from the Labor Force Survey in 2018 and applying of nonparametric, semi-parametric and parametric methods. The results show that the probability of employment for married males and also Married females are more likely than single people. Regional differences in the likelihood of leaving unemployment were statistically significant, and men who living in urban areas had longer periods of unemployment than men who living in rural areas; While the probability of employment of women who living in urban areas was higher than those living in rural areas. The possibility of finding a job for unemployed men and women with the 26 - 30 and over 30 years old was lower than people 25 years or younger old. People with previous work experience were much more likely to be employed than people without previous work experience. The possibility of getting a job for females with previous work experience was three times more that of females without experience. For both of males and females, individuals with Post-secondary non-tertiary, Upper secondary, Lower secondary and primary degrees had lower unemployment duration than those with higher levels of education. Moreover, with an increase in the unemployment rate, the unemployment duration of males and females increases.
خلاصه ماشینی:
com در اين مطالعه عوامل مؤثر بر طول مدت بيکاري کارجويان در ايران براي دو گروه مردان و زنان با استفاده از داده هاي طرح آمارگيري نيروي کار در سال ١٣٩٧ با روش روش هاي ناپارامتريک ، نيمه پارامتريک و پارامتريک ، بررسي شده است .
در مطالعه حاضر براي تحليل بقاي طول مدت بيکاري دو گروه مردان و زنان از متغيرهاي تأثيرگذار بر آن ؛ يعني ويژگيهاي فردي افراد بيکار شامل جنسيت ، سن ، سطح تحصيلات ، منطقه ي زندگي(شهري يا روستايي) وضعيت تأهل و سابقه شغل قبلي که مربوط به ويژگيهاي خانوار ميباشد، و نيز از متغير نرخ بيکاري مکاني که افراد در آن زندگي ميکنند، استفاده شده است .
برآورد تجربي تابع بقا به روش کاپلان - ماير تخمين تجربي تابع بقاي طول مدت بيکاري به تفکيک منطقه ي زندگي، سطح تحصيلات ، وضعيت تأهل ، سابقه شغل قبلي و سن براي دو گروه مردان و زنان در نمودارهاي شماره ١ تا ٥ نشان داده شده است .
در پژوهش حاضر از يک سو تأثير ويژگيها و تفاوت هاي فردي؛ يعني، سن ، سطح تحصيلات ، وضعيت تأهل و سابقه شغل قبلي بر طول مدت بيکاري مورد ارزيابي قرارگرفته و از سوي ديگر تأثير متغيرهاي محيطي که افراد در آن زندگي ميکنند؛ يعني محل سکونت (شهري و روستايي) و نرخ بيکاري مکاني که افراد در آن زندگي ميکنند در سال ١٣٩٧ با استفاده از رويکرد تحليل بقا و به طور مجزا براي دو گروه مردان و زنان ، مورد بررسي واقع شده است .