چکیده:
این مقاله تأملی است بر آیین ضیافت گاو با توسل به رهیافتهای انسانشناسی علم و ذیلِ مفهوم مدرنیزاسیون آمرانه. ضیافت گاو مناسکی دانشگاهی است که تا پیش از همهگیری کووید-19 و بروز مسائل و ملاحظات امنیتی و سیاسی و بهداشتی، هر ساله در ماه مه در دانشکدۀ علوم سیاسی دانشگاه آنکارا ترکیه برگزار میشد. در این مقاله کوشیدهایم تا بر اساس دادههای گردآوریشده دربارۀ این مناسک، و مصاحبه با مطلعین کلیدی، و البته رجوع به منابع تاریخی و پژوهشی در زمان لزوم، نقش و کارکرد چنین مراسمی را در استقرار و ثبات یک نظام معرفتی جدید به صورت نظری صورتبندی کنیم. به این منظور و با ترکیب مؤلفههایی از نظریات حوزۀ انسانشناسی علم، ضیافت گاو را در مقام یک آیین جبرانی در مواجهه با بحران معرفتشناختی اواخر عصر عثمانی و اوایل عصر جمهوری ترکیه تبیین کردهایم. نهایتاً، با استفاده از این دستگاه نظری و ترکیب آن با دیدگاه پروژهمحور برونو لاتور، مفهوم «پنجرههای ترجمانی» را به عنوان شکل خاصی از کنش جبرانی نهادهای معرفتی مدرن در بستر مدرنیزاسیون آمرانه پیشنهاد کردهایم. «پنجرههای ترجمانی» فیالواقع فرصت-موقعیتهایی هستند که نهادهای معرفتی نوظهور، به میانجی این پنجرهها، قادر به جانمایی خود در بطن جامعۀ محلی و ایجاد شکلی از همزیستیِ رشدیابنده با نهادهای مستقر و از پیش موجود خواهند بود.
This study is an attempt to reflect on and analyze the cow feast (Inek Bayramı) in Mulkiye taking approaches in anthropology of science and under the concept of authoritarian modernization in the context of Turkey. The cow feast is an academic ritual that was held annually in May at the Faculty of Political Science (Siyasal Bilgiler Fakultesi) of Ankara University in Turkey before the Covid-19 epidemic and the emergence of some security, political and health issues and considerations. In this article, we seek to theoretically formulate the role and function of such a ceremony in the establishment and stability of a new epistemological system based on the collected data about this feast, and interviews with key informants, and of course referring to historical and contextual sources. Our reflection reveals that the cow feast is a compensatory ritual in the face of the epistemological crisis of the late Ottoman and early Turkish Republics, and can be understood and analysed with integration of components of Sharon Traweek, Emily Martin, Tony Bechter, Peter Trowler, Bruno Latour and Victor Turner’s ideas largely from anthropology of science.