چکیده:
متنهای پهلوی از جمله متنهای دورهی میانة زبان های ایرانی غربی اند. این متنها به خط پهلوی کتابی نگاشته شده اند و به دو دسته اصلی متنهای دینی و غیر دینی تقسیم می شوند. بررسی این متنها از جهت شناخت ویژگی های زبانی زبان فارسی میانه که پیشینهی زبان فارسی دری و فارسی امروز است دارای اهمیت است. گذشته از آن، متنهای فلسفی، حقوقی، فقهی و کلامی و مطالب باقی مانده در خصوص علوم پزشکی و جغرافیا و گیاه شناسی در لابه لای متنهای فلسفی و کلامی و نیز دو متن خاص در مورد فرهنگ نگاری، ویژگی های زبان علم در ایران باستان را برای ما روشن می نماید. در این مقاله متن های دینکرد هفتم، پنجم و سوم و نیز دو متن فرهنگ پهلویگ و فرهنگ اویم ایوک و متن پازند شکند گمانیک از دید نحو ، صرف و معنی شناسی تاریخی مورد بررسی قرار گرفته اند و مثال هایی از هر مورد ذکر شده است. در پایان این نتیجه گیری مطرح شده است که زبان علم در ایران باستان چه ویژگی هایی داشته است.
Pahlavi script. These texts have been classified in two groups: religious and nonreligious. Study of these texts is important from linguistics point of view. Among the philosophical, Juridical, scholastically texts of Pahlavi Literature we can find phrases of texts about medicine, geography, phytology, Astronomy, and so on. In this research, the texts of Dinkard III, V, VII, Frahang oim ewak, Frahang i pahlavik, Pazand text sekand Gumanig have been investigated form (historical) linguistic point of view. in Pahlavi script. These texts have been classified in two groups: religious and nonreligious. Study of these texts is important from linguistics point of view. Among the philosophical, Juridical, scholastically texts of Pahlavi Literature we can find phrases of texts about medicine, geography, phytology, Astronomy, and so on. In this research, the texts of Dinkard III, V, VII, Frahang oim ewak, Frahang i pahlavik, Pazand text sekand Gumanig have been investigated form (historical) l