چکیده:
در اوایل سال 2011 میلادی، به دنبال انقلابها در مصر و تونس، مردم یمن از سر ناامیدی از دولت ناکارآمد و فاسدی که نزدیک به سه دهه بر سر کار بود به خیابانها ریختند. آنها علیه علی عبدالله صالح به خیابانها ریختند؛ همو که در دوره زمامداریاش، جز بیکاری، فقر، عقبماندگی، و محرومیت از خدمات عمومی، چیزی به بار نیاورده بود. در نوامبر 2011 بعد از ماهها مذاکره، در اوج افزایش درگیریهای نظامی، احزاب سیاسی اصلی یمن به راهحل شورای همکاری خلیج فارس تن دادند و توافقی با دولت علی عبدالله صالح امضا کردند. طبق این توافق قرار بود تا ظرف دو سال قدرت در یمن منتقل شود و بنا بر همان توافق علی عبدالله صالح، درقبال دریافت مصونیت سیاسی، از قدرت کناره گرفت و معاونش عبدربه منصور هادی به عنوان رئیس جمهور موقت جانشینش شد. بخشهای اصلی این روند تشکیل دولت وحدت ملی؛ و برگزاری یک کنفرانس گفتوگوی ملی بود. ماحصل تلاشها بعد از دو سال، ناکامی توافق و شروع بحران و منازعه در یمن از سال 2015 بود (Saif,2015:5).بیشتر اعضای اتحادیه اروپا به بحران یمن توجهی نداشتند در اواخر سال ۲۰۱۴ برخی از اعضا نظیر هلند، سوئد و فنلاند ماموریتهایی برای خود در بحران یمن با تمرکز بر میانجیگری و مسائل مرتبط با حقوق بشر و حقوق بشردوستانه تعریف کردند. با این حال به سختی میتوان برای آنها نقشی مهم برای این بحران در نظر گرفت و ادعا کرد که رهبری بحران در سطح منطقهای یا بینالمللی را در دست داشتهاند. در بین کشورهای اروپایی بریتانیا استثناء است و شاهدیم که از یک طرف این کشور به واسطه مارتین گریفیث بریتانیایی به عنوان نماینده ویژه سازمان ملل نقشی پررنگ در مذاکرات صلح یمن دارد و از سوی دیگر با حمایت نظامی چشمگیر از ائتلاف به رهبری عربستان سعودی، از مسببان تداوم بحران و نقض حقوق بشر و بشردوستانه در این کشور است (Bonnefoy,2020:70).
خلاصه ماشینی:
در بین کشورهای اروپایی بریتانیا استثناء است و شاهدیم که از یک طرف این کشور به واسطه مارتین گریفیث بریتانیایی به عنوان نماینده ویژه سازمان ملل نقشی پررنگ در مذاکرات صلح یمن دارد و از سوی دیگر با حمایت نظامی چشمگیر از ائتلاف به رهبری عربستان سعودی، از مسببان تداوم بحران و نقض حقوق بشر و بشردوستانه در این کشور است (Bonnefoy,2020:70).
در بین کشورهای اروپایی بریتانیا استثناء است و شاهدیم که از یک طرف این کشور به واسطه مارتین گریفیث بریتانیایی به عنوان نماینده ویژه سازمان ملل نقشی پررنگ در مذاکرات صلح یمن دارد و از سوی دیگر با حمایت نظامی چشمگیر از ائتلاف به رهبری عربستان سعودی، از مسببان تداوم بحران و نقض حقوقبشر و بشردوستانه در این کشور است(Bonnefoy,2020:70).
موگرینی در این بیانیه ضمن تقدیر از تلاشهای مارتین گریفیث، نماینده ویژه سازمان ملل در امور یمن، در احیای گفتوگوهای سیاسی میان طرفهای درگیر یمنی و شرکای منطقهایشان، تأکید کرد که افزون بر ارسال کمکهای بشردوستانه به یمن، اتحادیه اروپا و دولتهای عضو این اتحادیه، یمن را به عنوان یک اولویت دیپلماتیک در نظر گرفته و در این راستا چهار کشور اروپایی موسوم به گروه ۴ (E4) متشکل از فرانسه، آلمان، ایتالیا و بریتانیا گفتوگوهایی منطقهای با ایران داشته و همچنین، با ائتلاف به رهبری عربستان سعودی وارد گفتوگو شدهاند (EC,2018).