چکیده:
شعر مقاومت، الفبای پایداری در برابر قدرتهای اهریمنی و انسان ستیز است. شعری است راست قامت و عزت مدار که در برابر دشمنان قسمخورده «انسانیت» و راهزنان«صلح» و «عدالت» و «آزادی»، هرگز تن به تسلیم و سازش نمیدهد و برای دفع فتنه دشمنان و به زانو درآوردن آنان، همدوش نیروهای مجاهد و رزمنده، در خط مقدم جبهه میجنگد و بشارت «پیروزی» را فریاد میکند. ادب مقارن یا ادب تطبیقی در تاریخ ادب فارسی و عربی ریشهای کهن دارد و در تاریخ معاصر نیز به خصوص درکشورهای عربی آثار قابل اعتنایی در این زمینه به چشم میخورد ادبیات پایداری اختصاص به سرزمین خاصی ندارد. عشق به سرزمین مادری، آزادی خواهی و پایداری در برابر ظلم، ایجاد امید، و مبارزه با بیهویتی و غفلت مردم، از مهمترین جلوههای ادبیات پایداری در شعر است. معروف الرصافی و محمد حسین شهریار، شاعران عراقی و ایرانی بودهاند که در برابر ظلم و ستم ایستادگی نموده، مردم را به مبارزه علیه آنها دعوت کردهاند. این پژوهش به تحلیل موضوعی جلوههای ظلم ستیزی و مبارزه در برابر ظلم وستم و استعمار در اشعارمعروف الرصافی و شهریار میپردازد.
خلاصه ماشینی:
معروف الرصافی عراقی و شهریار ایرانی که هرگز وضع موجود نتوانسته بود این دوشاعر را راضی سازند، شدیدا تحت تاثیر محیط فکری خود واقع شده و افکار و احساسات خود را معطوف به مسائل اجتماعی و سیاسی ساختهاند وآنها را با زبانی هنری، در قالب شعر بیان میکنند با بررسی مقاومت و جلوههای ظلم ستیزی در شعر رصافی و شهریار به این نتیجه میرسیم که، هر دو شاعرانی هستند که وطن برای آنها و در نظرشان معنای وسیعی را در بر میگیرد به طوری که تمام تشویشهای ذهنیشان در ارتباط با آزادی وطن و هموطنانشان است.
از آنجا که دو کشور ایران و عراق از نظر سیاسی و اجتماعی وضعیتی همانند و شبیه داشتهاند، از این رو انعکاس این وضعیت، در اشعار این دو شاعر برجسته نیز، همانندی قابل ملاحظهای دارد، معروف الرصافی و محمد حسین شهریار، از شاعرانی هستند که، تحت تأثیر محیط سیاسی-اجتماعی عصر خود بودهو با توجه به ظلم و ستم ستمگران به مبارزه علیه آنها پرداخته و با سلاح شعر و در کنار مردم علیه ظالمان به پا خواستند.
از آنجا که دو کشور ایران و عراق از نظر سیاسی و اجتماعی وضعیتی همانند و شبیه داشتهاند، از این رو انعکاس این وضعیت، در اشعار این دو شاعر برجسته نیز، همانندی قابل ملاحظهای دارد، معروف الرصافی و محمد حسین شهریار، از شاعرانی هستند که، تحت تأثیر محیط سیاسی-اجتماعی عصر خود بودهو با توجه به ظلم و ستم ستمگران به مبارزه علیه آنها پرداخته و با سلاح شعر و در کنار مردم علیه ظالمان به پا خواستند.