چکیده:
دیداخۀ دوازده رسول از آثار مهم و معروف صدر مسیحیت است. مؤلف، مکان و زمان تألیف و یا حتی شکل اصلی کتاب نامشخص است و خود آن نیز تا قرن نوزدهم مفقود بوده است. اما دانشمندان توافق دارند که این اثر مقطعی مهم از تاریخ مسیحیت را بازتاب میدهد – هنگامی که مسیحیت استقلالی نسبی یافت و مسیحیان یهودیالاصل که مخاطبان اصلی این اثر هستند با رفتار خاص خود در پی تمایز از محیط بتپرست یا یهودیشان بودند. متن امروزی دیداخه به چهار بخش تقسیم میشود. بخش نخست (فصول 1-6) در قالب تعالیمی اخلاقی دربارۀ دو راه زندگی و مرگ سخن میگوید. بخش دوم (فصول 7-10) دستورهایی پیرامون شیوۀ عبادت دارد. بخش سوم (فصول 11-13) پیرامون رسولان و انبیای کلیساست. بخش پایانی (فصل 16) به آخرالزمان و آمادگی برای بازگشت مسیح اختصاص دارد. این اثر برای نخستین بار از اصل یونانی به فارسی ترجمه میشود و مترجم در آغاز اطلاعاتی را پیرامون آن ارایه میدهد.
The Didache of the Twelve Apostles is among the key and well-known texts of earliest Christianity; its author, the place and time of its composition, and even its original form are not clear; it was not rediscovered until the nineteenth century. However, there seems to be a general consensus among the scholars that this work reflects an important period in the history of Christianity, that is, the period when Christianity was gaining relative independence and the Jewish-Christians, the addressees of this work, were seeking to distinguish themselves from the Graeco-Roman pagans and the Jews through their particular way of life. The present version of Didache is divided into four parts: the first part is concerned with the Two Ways of life and death in terms of moral teachings; the second part deals with particular guidelines on how to worship; the third part occupies itself with the apostles and prophets of the church; the final part goes through the apocalypse and readiness for Christ's Return. The following writing is the first Persian translation of the Didache from classical Greek, preceded by the translator's introductory considerations.
خلاصه ماشینی:
گرچه همۀ دانشمندان اتفاق دارند که منشأ دیداخه جامعۀ مسیحیان یهودیالاصل است، برخی گفتهاند که این اثر به مسیحیان غیریهودی الاصل نیز توجه داشته است؛ برای نمونه، بسیاری از دانشمندان گفتهاند که عبارت «یوغ خداوند» در دیداخه 2:6، با توجه به متی 11:28-30 به معنای تورات است: «اگر بتوانی همة یوغ خداوند را تحمل کنی، کامل هستی؛ اما اگر نمیتوانی، آنچه را میتوانی، انجام بده».
اما در عین حال میتوان از دعاهای مذکور در آن ــ که صرفاً از جامعه یا سنت اقتباس شدهاند ــ آگاهیهایی دربارة الاهیات حاکم بر آن به دست آورد؛ مانند اینکه مخاطب این دعاها «پدر (ما)» است به تثلیث اشاره شده است در بخشهایی مانند دستور تعمید (7: 1و3)؛ گرچه توضیحی دربارۀ مفهوم آن داده نشده است؛ عیسی مسیح، «بندۀ خدا» و خداوند است (دربارۀ دو عنوان اخیر در دنبالۀ این گفتار توضیح خواهیم داد)؛ رابطۀ داوود و مسیح بسیار مهم است، بهویژه از آن جهت که نام داوود دو بار در این اثر آمده است، و گفته شده است که هنگام بازگشت مسیح کلیسای پدر در ملکوت جمع خواهند شد (4:9؛ 5:10) (Draper, 2007: 16).
سخن گفتن از مسیحیت واحد در دورۀ نگارش دیداخه بسیار دشوار است و تنوع گرایشهای موجود در بخشهای گوناگون عهد جدید نیز به این امر شهادت میدهد؛ اما رفتارهای عبادی ارائهشده در دیداخه نشان میدهد که چگونه مسیحیان با تمایز در دعا، روزه، تعمید و عشای ربانی درصدد بودند خود را از محیط بتپرست و همچنین یهودی اطرافشان جدا کنند، در عین حال دیداخه از اورادی سخن میگوید که مسلماً در جمع مسیحیان تقریباً به همین شکل رواج داشتهاند.